မေမ့ႏိုင္ေသာ ထမင္း၀ိုင္း

ႏွင္းေတြက်ေနဆဲ ျဖစ္သည္။..
မနက္ခင္း ၈ နာရီထိုးေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွင္းကမကြဲခ်င္္ေသး။.. အိုက္ေဆာင္ အဖို႕ ဒီေန႔ အလုပ္စလုပ္ရမည္မို႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။.. အလုပ္က တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္။.. ေရခဲေခ်ာင္းသြားေရာင္းၾကဖို႕ ျဖစ္သည္။.. အိုက္ေဆာင္ တို႕ အေဖမွာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ၀န္ထမ္းဆိုေသာ္လည္း အိုက္ေဆာင္ လို ၄တန္း ကေလးတစ္ေယာက္ ေရခဲေခ်ာင္းထြက္ေရာင္းရေလာက္ေအာင္ မခ်ိဳ႕တဲ့လွ။.. ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုေတြ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနေတာ့ သူလဲ လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည္။.. သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းထြက္ရာ ေနရာမ်ားသို႕ လိုက္ရင္း သူပါေရာင္းခ်င္လာသည္။.. သူတို႕ ပိုက္ဆံေလးနဲ႕သူတို႕ အရုပ္ေတြ မုန္႔ေတြ ၀ယ္ၾကသည္။ ဒန္႔ေလာ့ ဆိုလွ်င္ အကၤ်ီေတာင္ သူဘာသာသူ ၀ယ္ႏိုင္သည္။.. ဒန္းေလာ့တို႕ အေဖဆိုလွ်င္ ျမိဳ႕နယ္ေဆာက္လုပ္ေရးမွ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္သည္။.. ေ၀ျဖိဳးတို႕ ရာဇာတို႕ အေဖမ်ားမွာလည္း သူတို႕ျမိဳ႕ေလးေတြ အရာရွိတန္းမွ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္သည္။.. သူတို႕ျမိဳ႕ေလးတြင္ ထူးလည္းထူးျခား သေဘာက်စရာေကာင္းေသာကိစၥ တစ္ခုရွိသည္။.. အလုပ္လုပ္ေသာသူဆိုလွ်င္ မည္သည့္အလုပ္ပင္ျဖစ္ေစ သေဘာက်အားေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။.. လိုင္းကားမ်ားမွ အစ ေရခဲပုံး ပါေသာကေလးဆိုလွ်င္ ကားခေတာင္းေလ့မရွိ။.. ထိုနည္းျဖင့္ အိုက္ေဆာင္ ေရခဲပံုးအလြတ္ေလး လြယ္၍ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။..

သူတိုျမိဳ႕ေလး၏ သေဘာထားဟု ဆိုေသာ္လည္း တကယ္တန္း တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ ျမိဳ႕ေလး၏ သူတို႕ဘက္အျခမ္းက လူမ်ား၏ သေဘာထားျဖစ္သည္။.. သူတို႕ျမိဳ႕ကို ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရတို႕ေၾကာင့္ အျမဲတေစ နီက်င္ေနေသာ ျမစ္တစ္စင္းက အလည္မွ ပိုင္းထားသည္။.. သူတို႕ဘက္ျခမ္းမွာ ၀န္ထမ္းအမ်ားစုေနထိုင္ၾကျပီး ျမစ္၏တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္မူ ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားေနၾကသည္။.. အိုက္ေဆာင္ တို႕ဘက္တြင္ ေရခဲေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း ငါးမူးႏွင့္ယူသြားျပီး ျမစ္၏တစ္ဖက္ကို ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္က်ပ္ရသည္။.. သူတို႕ျမိဳ႕မွ ၁၄ မိုင္ခန္႔အကြာရွိ ရြာၾကီးသို႕ သြားေရာင္းလွ်င္ ငါးက်ပ္ရသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။.. ဒီတစ္ခါေတာ့ အိုက္ေဆာင္ လည္းပါလာသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ထိုရြာကို သြားေရာင္းၾကဖို႕ တိုင္ပင္ထားၾကသည္။.. ထို႕ေၾကာင့္ ေဆာင္းတြင္းမနက္ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားထဲမွာပင္ အိုက္ေဆာင္ တို႕ အဖြဲ႕ ေရခဲေခ်ာင္း ထုတ္ေရာင္းေသာ အဖြားစိန္အိမ္သို႔ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။.. အဖြားစိန္ကပင္ အလန္႕တၾကား ေျပာယူရသည္။..
“ဟဲ့.. ကေလးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ရွိေသးတုန္း.. နင္တို႔ေတြ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းေတာ့ ဘယ္သူစားမတုန္းဟဲ့.. ဒီေန႕အဖို႕ႏွင္းကေတာ္ေတာ္နဲ႕ ကြဲဦးမယ့္ပံုမေပၚဘူး..”
“အဖြားကလည္း.. သားတို႕က ဒီေန႕ မန္ပန္ အထိသြားေရာင္းမွာ အဖြားရဲ႕.. ”
ေ၀ျဖိဳးက ဒါေလးေတာင္မသိရေကာင္းလားဆိုေသာ ေလသံကတစ္၀က္ အျမတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရေတာ့မွာမို႔ ၾကြားေနသည့္ေလသံကတစ္၀က္ျဖင့္ ေျပာသည္။.. ဒန္းေလာ့ကေတာ့ မ်က္လံုးမွိတ္သြားေအာင္ကို ျပံဳးျဖီး၍ သေဘာက်ေနေလသည္။.. သူဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အက်ၤ ီတစ္ထည္ေလာက္ ရျပီဆိုသည့္ အေတြးႏွင့္ျဖစ္သည္။.. အဖြားစိန္ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ျဖင့္သာ ေရခဲေခ်ာင္းမ်ား တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ထည့္ေပးေနေတာ့သည္။..
"ကဲ.. ေနာက္တစ္ပံုးယူခဲ့.."
အဖြားစိန္တစ္ပံုးထည့္ေပးျပီးသြားသျဖင့္ ေနာက္တစ္ပံုးလွမ္းေတာင္းလိုက္သည္။.. အိုက္ေဆာင္ ေရခံပံုးေလးကိုင္ျပီး ေရွ႕တိုးသြားသည္။.. အဖြားစိန္က မ်က္ခံုးကို တြန္႔၍ အားစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း..
"ဟဲ့.. ဒါေလးက.. ဗိုလ္လံု႕ သားအငယ္ဆံုးေလးမလား.. အေဖတို႕ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လားငါ့ေျမး.."
အဖြားစိန္ က အေဖတို႕ႏွင့္သိသည္ဆိုလွ်င္။.. အိုက္ေဆာင္ စိတ္ပူသြားသည္။.. တကယ္ေတာ့ သူဒီေန႔ ေရခဲေခ်ာင္း လိုက္ေရာင္းမည္ကို အေဖတို႕မသိ။.. ငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်ဴခ်ဴျခာျခာ ႏိုင္လွေသာ အိုက္ေဆာင္ ကို တစ္အိမ္လံုးက ပိုးေမြးသလို ေမြးထားၾကသည္။.. ေရခဲေခ်ာင္းလိုက္ေရာင္းမည္ မွန္းသာသိလွ်င္ အေမရိုက္တာခံရေတာ့မည္။.. အဖြားစိန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး..
"အ..အစဥ္ေျပပါတယ္ အဖြား.. "
"ၾသ.. မသိပါဘူကြယ္ အိုက္ေဆာင္ ေလးေတာင္ ေရခဲေခ်ာင္းထြက္ေရာင္းခြင့္ျပဳတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္မွေျပရဲ႕လားလို႕..."
"အခုဟာက သားကို ေရာင္းခ်င္လို႕ပါ အဖြားရဲ႕ အေဖတို႔ က အဆင္ေျပပါတယ္.."
"ေအးေအး.. ေတာ္ပါ့ကြယ္. ေတာ္ပါ့... ေနဦး အဖြားငါ့ေျမးတို႔အတြက္ မုန္႕ေပးလိုက္ဦးမယ္.."
အခုမွပင္ အိုက္ေဆာင္ စိတ္ေအးသြားေတာ့သည္။.. ဒီအတိုင္းဆို အဖြားစိန္ အိမ္ကိုတိုင္မည့္ပံုမေပၚေပ။.. ေရခဲေခ်ာင္းပံုေတြ ျဖည့္ျပီး အိုက္ေဆာင္ တို႕ အဖြားစိန္အိမ္က ထြက္လာေသာအခ်ိန္တြင္ အိုက္ေဆာင္ တို႕လက္ထဲတြင္ အဖြားစိန္ ဘုရားစင္မွ ခ်ေပးလိုက္ေသာ ကိတ္မုန္႔ဘူး အၾကီးၾကီးတစ္ဘူးပါလာသည္။.. ဒန္းေလာ့က
"အဖြားစိန္က ငါတို႕ ေရခဲေခ်ာင္းယူေနတာၾကာျပီ.. အခုက်မွ မုန္႕ေပးတာ"
"အိုက္ေဆာင္ ပါလို႔ေနမွာေပါ့.. ဒီေကာင့္ပံုက မုန္႔မွ မစားရရင္ လဲက်ေတာ့မယ့္ပံုမို႕ေပးလိုက္တာ.."
ေ၀ျဖိဳးကပါ မေက်မနပ္ေျပာသည္။.. ရာဇာကေတာ့ ေရခဲပံုးကိုေခါက္ရင္ အိုက္ေဆာင္ လက္ထဲက မုန္႔ဘူးကိုသာေငးေနသည္။.. အိုက္ေဆာင္ လဲ
"မင္းတို႕ကလဲ ငါ့တစ္ေယာက္ထဲအတြက္မဟုတ္ပါဘူး.. ငါတို႕အတူတူစားၾကမယ္ေလ.."
ထိုစကားၾကားမွ က်န္ကေလးမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္လဲ့လာၾကသည္။..
"ေအးျပီးတာပဲ အဲ့ဒါဆို.."
အိုက္ေဆာင္ တို႕ မန္ပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။.. သို႕ေသာ္ႏွင္းမကြဲခ်င္ေသး။.. ေအးလြန္း၍ ဘယ္သူမွ လည္၍မေရာင္းခ်င္ၾကသျဖင့္ ေစ်းနားမွာပင္ စုျပံဳထိုင္ေနၾကသည္။.. ဒီအတိုင္းဆို သူတို႕ေရာင္းရဖို႕ လမ္းပင္မျမင္။.. အခုမွ တစ္ေယာက္ကိုေလးငါးေခ်ာင္း ေရာင္းရေသးသည္။.. ရာဇာဆိုလွ်င္ ငိုက္ေန၍ တစ္ေခ်ာင္းမွ မေရာင္းရေသး။.. သူဟာသူေတာ့တစ္ေခ်ာင္းယူစားျပီးျပီ။.. ခဏအၾကာတြင္ ေစ်းေရွ႕ လမ္းၾကားထဲမွ တိုင္းရင္းသား ကေလးေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။.. ငါးႏွစ္ခန္႔သာရွိဦးမည္။.. ဗမာစကားလဲ ေျပာတတ္မည့္ပံုမေပၚေပ။ သူတို႕ေလးေယာက္ကို တစ္လွည့္စီၾကည့္သည္။.. သူဘယ္သူ႕ထံမွ ၀ယ္ရမည္ကို ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပံုရသည္။.. အိုက္ေဆာင္ တို႔ေတြလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။.. ျပီးမွ ကေလးက သူႏွင့္အနီးဆံုး ဒန္းေလာ့ ထံမွ ေရခဲေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းယူသည္။.. သူ႔လက္ထဲပါလာေသာ ပိုက္ဆံကို ေရခဲပံုေပၚခ်ျပီး တစ္ဖက္တစ္ေခ်ာင္းစီကိုင္ျပီ လွည့္ထြက္သြားသည္။.. ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂၀၀ တန္ၾကီး။.. သူတို႕ေတာင္ မကိုင္ဖူးေပ။.. ငါးႏွစ္သားေလးကေတာ့ သူတို႕ေရွ႕ကို ဘတ္ကနဲ ခ်သြားသည္ သူတို႕ေလးေယာက္ကေလးကို အလန္႕တၾကားျပန္ေခၚၾကျပီး ရွိသမွ် အေၾကြးေလးေတြ အကုန္အမ္းေပး လိုက္ၾကသည္။.. သိပ္မၾကာလိုက္။.. ထိုလမ္းၾကားေလးအတြင္းမွ ကေလးမ်ား တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ထြက္လာျပီး ၀ယ္လိုက္ၾကသည္မွာ အိုက္ေဆာင္ တို႕လက္ပင္မလည္။.. ေန႔လည္တစ္နာရီေက်ာ္ ေတာ့ သူတို႕ပါသမွ် ေရခဲေခ်ာင္းမ်ား အကုန္ မန္ပန္မွ ကေလးမ်ားဗိုက္ထဲသို႕ ေရာက္သြားျပီျဖစ္သည္။..
“ငါတို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ယူရေအာင္.. ”
ရာဇာ့အေျပာကို အားလံုးသေဘာၾက သြားၾကသည္။..
“ေအးငါတို႕ ထမင္းစားျပီးရင္ ျပန္ယူၾကမယ္.. အိုက္ေဆာင္ ငါတို႕ ထမင္းဘူးကို မင္းကို ခြဲေၾကြးမယ္.. ျပီးရင္ မင္းကိတ္မုန္႔ကို အတူတူ စားၾကမယ္..”
“ေအး.. စားမယ္..”
ထမင္းစားျပီး သူတို႕ေလးေယာက္ လိုင္းကားႏွင့္ျပန္၍ ေရခဲေခ်ာင္းယူၾကသည္။.. အံ့ၾသေနေသာ အဖြားစိန္ကို ဘာမွ ရွင္းျပမေနေတာ့။.. ဒါကေလးေတြ ကိစၥ။.. ေရခဲေခ်ာင္းယူျပီးျပီးခ်င္း ကားဂိတ္သို႔ျပန္ေျပးၾကသည္။.. ညေနခင္းမွာ မနက္ထက္ပင္ ပုိ၍ေရာင္းရေသးသည္။.. ကေလးမ်ားတင္မကပဲ လူၾကီးမ်ားပါလာ၀ယ္စားၾကသည္။.. သူတို႕ ဗိုက္ေတြ တဂြီဂြီ ဆာေနသည္ကို ေရခဲေခ်ာင္းမ်ားကုန္၍ ျပန္ခါနီးမွ သတိရၾကသည္။.. ညေနစာ အတြက္ ဘာမွ ထည့္မလာၾက။..
“အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စားၾကတာေပါ့ကြာ..” ေ၀ျဖိဳးက ႏွစ္သိမ့္သည္။..
“ေအး ဒါျဖင့္ရင္ ျမန္ျမန္ျပန္ရေအာင္ ေနာက္က်ရင္ ငါ့အေမရိုက္လိမ့္မယ္” အိုက္ေဆာင္ စိတ္ပူတာက သက္သက္ျဖစ္သည္။.. သို႕ေသာ္ ေလာေလာဆယ္ သူဗိုက္ဆာတာက စိတ္ပူတာထက္ပိုေနသည္။.. ေလးေယာက္ကားဂိတ္ကို အူယားဖားယား ေျပးၾကသည္။.. သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးကားမွ လြန္ခဲ့ေသာ နာရီ၀က္ခန္႔ကပင္ ထြက္သြားခဲ့ေလျပီ။.. အိုက္ေဆာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္..
“ငါေတာ့ အသတ္ခံရေတာ့မွာပဲ..”
“ငါတို႕လဲ အိမ္ျပန္မေရာက္ရင္ေတာ့ ရိုက္ခံရမွာပဲ.. အိုက္ေဆာင္ ရ”
“ဒန္းေလာ့ေျပာတာဟုတ္တယ္ ငါ့အမားတို႕က ေလွ်ာက္သြားျပီး ျပန္လာတယ္ထင္ေတာ့မွာပဲ..”
“ငါတို႔ဘယ္လိုျပန္ၾကမလဲ.. ” ရာဇာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေမးသည္။..
“လမ္းေလွ်ာက္မယ္ကြာ.. ၁၄ မိုင္ပဲရွိတာပဲ..” ဒန္းေလာ့ကေျပာသည္။.. အားလံုးဒန္းေလာ့ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ၾကသည္။.. သို႕ေသာ္ သူတို႔အားလံုး ဒန္းေလာ့ေျပာတာ လက္ခံမွျဖစ္မည္။.. မဟုတ္လွ်င္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့။.. တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမွာင္လာျပီျဖစ္သည္။.. သူတို႔ေတြ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းမ်ားျဖင့္ အျပန္လမ္းကိုစလိုက္ၾကသည္။.. ေနေရာင္ လံုးလံုးေပ်ာက္၍ ၾကယ္ေလးေတြ ဟုိတစ္လံုး ဒီတစ္လံုး ျမင္ရခ်ိန္အထိ သူတို႕ လမ္းတစ္၀က္ေလာက္သာ က်ိဳးေသးသည္။.. ေျခေထာက္ေတြပင္မသယ္ခ်င္ေတာ့။.. ေအးလဲ ေအး ဆာလဲဆာ ေနၾကျပီ။..
“ေရဆာလိုက္တာကြာ.. ” အိုက္ေဆာင္ ညည္းလိုက္သည္။.. ေ၀ျဖိဳးက လဲ
“ေအးကြာ ေရေတာင္ေသာက္စရာမရွိဘူး.. ေနဦး.. ေရခဲပုံးေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ေရေတြရွိမွာေပါ့..”
အားလံုး ၀မ္းသာအားရ ကို္ယ့္ေရခဲပံုကိုယ္ဖြင့္ၾကည့္ၾကသည္။.. အိုက္ေဆာင္ က ေရခဲပံုးအဖံုးကိုျပန္ပိတ္ရင္..
“ငါ့ပံုထဲမွာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး.. မင္းဆီမွာေကာ ဒန္းေလာ့..”
“ငါ့ပံုးထံမွာလဲ စိုစိုေလးပဲရွိေတာ့တယ္…” က်န္ႏွစ္ေယာက္ဆီ ေမ်ာ္လင့္တၾကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။.. ေခါင္းေလးမ်ားသာ ျပန္၍ ရမ္းျပႏိုင္ၾကသည္။.. အိုက္ေဆာင္ စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။..
“လမ္းမွာ ရြာေတြ႔ရင္ေကာင္းမွာပဲကြာ..”
“ဟာ .. အိုက္ေဆာင္ .. ဟိုမွာ မီးမီး… မီးေရာင္လို႔ေျပာတာ..” ရာဇာ အလန္႔တၾကားထေအာ္သည္။.. ေတာင္ယာတဲေလး တစ္လံုး။… အိုက္ေဆာင္ တို႔ ယာခင္းကိုျဖစ္၍ တဲေလးဆီေျပးၾကသည္။.. တဲအနီးေရာက္ေတာ့ အတြင္းမွ တစ္ခုခု လွမ္းေအာ္သံၾကားရသည္။.. ဘာေျပာလိုက္မွန္း သူတို႕လဲ နားမလည္ၾက။.. ခဏၾကာမွ တဲအတြင္းမွ ပအို႔၀္ ရိုးရာ၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ အဖိုးအို တစ္ဦးထြက္လာသည္။.. ေ၀ျဖိဳးက
“အဘ.. ေရေလးနဲနဲ ေလာက္ေသာက္ခ်င္လို႕ပါ..” နားလည္ပံုမေပၚ။.. ဒုကၡေရာက္ျပီ။.. ရာဇာက.. အဖိုးအိုနားသို႔ ကပ္သြား ျပီး လက္ခုတ္ကေလးနွင့္ေရေသာက္သည့္ပံု လုပ္ျပသည္။.. အဖိုးအိုနားလည္သြား သည့္ဟန္ႏွင့္ အတြင္းသို႕ လက္ယက္၍ ေခၚလိုက္သည္။.. ေလးေယာက္သာ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကုတ္ရင္း ၀မ္းသာအားရ လိုက္သြားၾကသည္။..
“ဒီလို အ’ အ စကားက်ေတာ့ ရာဇာၾကီးက အားကိုရတယ္ဟ.. ထင္ရဘူး..” ဒန္းေလာ့က လွမ္းေနာက္သည္။.. ရာဇာက လက္သီးကို ေနာက္ျပန္ ျပျပီး တဲအတြင္းသို႕ ဦးေဆာင္၍ ၀င္သြားသည္။.. တဲအတြင္း မီးဖို အရွိန္ျဖင့္ ေႏြးေနသည္။.. မီးဖိုေဘးတြင္မူ ထမင္းအိုး ကို ေစာင္း၍ ငွဲ႔ေနေသာ ပအို႕၀္ အဖြားအို တစ္ဦးရွိသည္။.. ထမင္းအိုးကို မီးဖုိေပၚျပန္တင္၍ သူတို႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပံဳးျပသည္။.. အဖိုးအိုက ဘူးသီးေျခာက္ေရဘူးေလးယူလာျပီး ၀ါးဆစ္ခြက္ေလးမ်ား အတြင္းသို႕ ငွဲ႔ေပးသည္။.. ဘူးသီးေျခာက္ေကာ ၀ါးဆစ္ခြက္ေလးမ်ားပါ မီးဖိုတြင္ က်ပ္တင္ထားေသာေၾကာင့္ မီးခိုးနဲ႔ေလးေမႊးေနသည္။.. အိုက္ေဆာင္ တို႔ ေလးေယာက္ ေရသာေသာက္ေနၾကသည္။.. မ်က္လံုးက ထမင္းအုိးက မခြာႏိုင္ၾက။.. ေရခြက္ေလးမ်ားျပန္ခ်ျပီ ေလးေယာက္သား အဖိုးအို အဖြားအိုတို႕ကို ႏုတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။.. အဖြားအိုက လက္ကာျပျပီး.. အဖိုးအိုႏွင့္ စကား ေျပာေနၾကသည္။.. ေနာက္မွ သိရသည္မွာ သူတို႕ ေတြကို ထမင္းေက်ြးဖို႕ တိုင္ပင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ငါးမိနစ္ အၾကာတြင္ အိုက္ေဆာင္ တို႔ တသိုက္ မီးဖိုေဘး ေျမၾကီးေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ ထမင္းစားပြဲကို ၀ုိင္း၍ ေခါင္းမေဖာ္တမး္ စားေနၾကျပီျဖစ္သည္..။ အိုက္ေဆာင္ တို႔ တစ္သက္ ဒီထမင္းဟင္းေလာက္ ေကာင္းေသာ ထမင္းဟင္းမ်ိဳးမစားခဲ့ဖူး ဟုပင္ခံစားရသည္..။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အထူးအေထြဘာမွ မပါေပ..။ က်က္ခါစ ေတာင္ယာထမင္း ပူပူ ရယ္..။ ေလာေလာလတ္ေလး ေၾကာ္လိုက္ေသာ ငရုပ္သီးအနီေတာင့္ ရဲရဲ ေတာက္ ၾကြတ္ၾကြတ္ၾကီးေတြ ႏွင့္ ဆားတစ္ခြက္သာ..။
အိုက္ေဆာင္ တို႔ စားျပီးခါမွ ပင္ ပအို၀့္ အဖိုးအို အဖြားအိုတို႔ကို သတိရၾကသည္..။ အဖိုးအို အဖြားအိုတို႔မွာ မီးဖိုေဘးတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ေယာက္ တစ္ခြက္စီကိုင္ကာ သူတို႔ကို ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနၾကသည္..။ အိုက္ေဆာင္ တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္..။ အဖိုးအို အဖြားအိုတို႔ကို တင္ရွိေသာ သူတို႕ ေက်းဇူးကို ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း မသိၾက..။ ေနာက္ဆံုး အားလံုးတစ္ညီတစ္ညာထဲ အိတ္ထဲမွ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းရလာေသာ အေၾကြအားလံုး ကိုယ္စီကိုယ္စီ ထုတ္၍ အဖိုးအို အဖြားအိုတို႕ ကို ကန္ေတာ့ဖို႕လုပ္ၾကသည္..။ အဖိုးအို တို႕မွာ သူတို႔ ကေလးေတြကို သေဘာက်၍ တျပံဳးျပံဳး ေခါင္းကေလးေတြ သပ္ကာ သူတို႔ ဘာသာစကားျဖင့္ ဆုေပးေနၾကဟန္တူသည္..။ သူတို႕ ကန္ေတာ့ ေသာ အေၾကြေလးေတြကိုလဲ လက္မခံပဲ သူတို႔ လြယ္အိတ္မ်ားအတြင္းသို႕ ျပန္ထည့္ေပးၾကသည္..။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ လက္ကိုဆြဲ၍ ျခံ၀အထိလိုက္ပို႕ေပးၾကသည္..။ အိုက္ေဆာင္ တို႕တသက္ဒီထမင္း၀ိုင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မည္မဟုတ္မွန္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ခံစားလိုက္ၾကရသည္..။ ေခါင္းေပၚမွ ထြက္ေပၚလာေသာ လမင္းၾကီးႏွင့္ အျပိဳင္ အဖိုးအို အဖြားအိုတို႔ မ်က္ႏွာတို႔ ၀င္းပေနၾကသည္..။ ထို႔ေနာက္တြက္ကား အိုက္ေဆာင္ တို႕ကေလးေလးေယာက္ မန္ပန္ ကားလမ္းအတိုင္း သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ဆိုျပီး ျပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္..။

အိုက္ေဆာင္ အဲ့ဒီထမင္း၀ိုင္းကို မေမ့ခဲ့ပါဘူး
ျပန္မေတြ႕ေတာ့ေပမယ့္ ဒန္းေလာ့ တို႔ ရာဇာတို႔ ေ၀ျဖိဳးတို႔လဲ ေမ့ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္မွန္ အိုက္ေဆာင္ ေသျခာခံစားသိႏိုင္ပါသည္..။

ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ သို႔ သက္ျပင္းခ်ေတာင္းဆု

ငါ..
မင္းအတြက္ အရာရာ ျဖစ္ပါရေစ..

လင္းလိုက္ေမွာင္လိုက္ မီးအိမ္တစ္ခုနဲ႔ ငါ့ဘ၀လမ္း
ငါစမ္းျပီပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလၽွာက္ပါရေစ..
တစ္ခါတစ္ရံ ရတတ္တဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ တစ္ပြင့္ေလာက္ေလးနဲ႔
ငါ ေႏြးေထြးပါရေစ..

ၾကယ္စင္ေရ..
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိရက္န႔ဲ
မင္းရဲ႕ အလင္းေတြ အကုန္လံုး
ငါပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႕
ေတာင္းဆိုပါရေစ..

ျဖစ္ႏိုင္ရင္
မင္းအတြက္ အရာရာ ျဖစ္ပါရေစ..

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၈)

စေန မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ ျမငိျမင္ရာလိုက္ၾကည့္ေနသည္..။ ေဟာင္ေကာင္ဆိုတာ ဒါလား...။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာစေနအဖို႕ အရာရာသည္ အသစ္အဆန္းခ်ည္းသာ..။
"ဇြဲ..မိုက္တယ္ေနာ္.. ေဟာင္ေကာင္က"
"ေအး မင္းတို႕ေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ ဟုတ္တာေပ့ါကြြာ.. ငါတို႕အတြက္ကေတာ့ရိုးေနပါျပီ.."
"ဘာ.. မင္းကေရာက္ဖူးလို႕လား.."
"သံုးႏွစ္သားတုန္းက ေရာက္တယ္လို႕ အေမကေျပာဖူးတာပဲ.. ဟီး.."
"ႏြား.." စေန အားရပါးရဆဲလိုက္သည္...။
သူတို႕သေဘၤာ Victoria ဆိပ္ကမ္းကိုကပ္ေတာ့ ညပိုင္းေရာက္ေနျပီ..။ စေနတို႕စိတိထဲ မွာေတာ့ ကမၻာအေရွ႕ဘက္သို႕ ခရီးထြက္လာၾကသူမ်ားပီပီ အေစာၾကီးရွိေနသလိုု ျဖစ္ေနသည္..။ တကယ္ေတာ့ ေဟာင္ေကာင္တြင္ ကိုးနာရီေက်ာ္ျပီ..။ သို႕ေသာ္ေဟာင္ေကာင္၏ညက ညႏွင့္ပင္မတူေခ်..။ ေတြ႕ျမင္ရေသာ လူမ်ားက အိမ္မ်ားတြင္လူပင္ရွိပါဦးမလား ထင္စရာပင္..။
"ေကာင္ေလးေတြ.." ဂၽြန္က စေနႏွင့္ဇြဲကို ေနာက္မွလွမ္း၍ ေခၚလိုက္သည္..။
"အန္ကယ္ဂၽြန္.." တကယ္တမ္းခြဲရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ စေနေရာဇြဲပါစိတ္မေကာင္းၾကေပ..။ ေျခာက္လေက်ာိေက်ာ္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးတြင္ အတူေနခဲ့ရေသာ လူေလးလက္တစ္ဆုပ္စာကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိသည္..။ သို႕ေသာ္ ေတြ႔ဆံုလာျပီးလွ်င္ ခြဲၾကရမည္မွာ ဓမၼတာပင္..။
"ေရာ့.. မင္းတို႕အတြက္.."ဟုဆိုကာ ဂၽြန္က ဇြဲတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္စီေပးသည္..။
"စေန.. ငါမင္းကိုေပးတဲ့ဘူးထဲမွာ.. ငါအၾကိဳက္ဆံုးဓါးေျမာင္တစ္လက္ရယ္.. ေဟာင္ေကာင္မွာဆက္သြယ္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိပ္စာရယ္.. မင္းအိတ္ကပ္ထဲ အျမဲထည့္ထားတဲ့ က်ည္တစ္ေတာင့္အတြက္.. သင့္ေတာ္မယ့္ ေသနတ္ေလးတစ္လက္ရယ္.. 9mm Beretta ဆိုရင္သေဘာက်မလား.."
"ဟာ.. က်တာေပါ့ အန္ကယ္ရယ္.."
အန္ကယ္ဂၽြန္ကဆက္ျပီး..။
"ဇြဲ.. မင္းကိုေတာ့ ဟိုေကာင့္လို အမ်ိဳးမ်ိဳးမေပးေတာ့ဘူး တစ္မ်ိဳးပဲ.."
"ဟာ.. အန္ကယ္ကလဲ.. ကၽြန္ေတာ့က်ေတာ့.."
"ဟ.. မင္းကမင္းလိုအပ္တာမွန္သမွ် ကိုယ္တိုင္ထြင္ျပီးေတာ့ လုပ္လို႔ရတယ္.. မင္းအဓိကလိုအပ္တာ အဲ့ဒါေတြထြင္ဖို႕ ေငြပဲမလား.. အမ်ားၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ.. ငါစုထားတဲ့ေငြ.. ၁၀၀၀၀ ေလာက္ဆိုရင္ မင္းအတြက္အေထာက္အကူျဖစ္မွာပါ.."
ဇြဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္ သူတို႕ကိုဒီေလာက္ ဂရုစိုက္မည္မထင္ခဲ့..။
"အန္ကယ္.. ကၽြန္ေတာ္အာသာၾကီးကို ဆံုးမျပီးရင္.. အန္ကယ္နဲ႕ သေဘၤာေပၚျပန္လိုက္မယ္ဗ်ာ.."
"ဟားဟားဟား.. ဘာမင္းက.. ငါးမၾကိဳက္တဲ့ေကာင္က သေဘၤာသားလုပ္မယ္ဟုတ္လား.."
"အစားအေသာက္က အေရးမၾကီးပါဘူးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိသားစုဆိုလို႕ စေန႔ အန္ကယ္ပဲရွိတာ"
"ေအးေအး.. လာခဲ့ လာခဲ့ ..ဒါေပမဲ့ ေဟာင္ေကာင္သူေလးေတြေတာ့ေခၚမလာနဲ႔ေနာ္.. ဟားဟားဟား.."
တျဖည္းျဖည္းေ၀းျပီးက်န္ခဲ့ေသာ အန္ကယ္ဂၽြန္၏ ရယ္သံမ်ားက အသက္မပါမွန္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိပါသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္ တကယ္ေပ်ာ္လွ်င္ရယ္ေသာ အသံကို သူတို႕ေျခာက္လလံုးလံုး ၾကားဖူးခဲ့ၾကျပီးျပီ မဟုတ္ပါလား..။
----------------------------xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-----------------------------
ဆူးထိုင္ဖံုေပၚသို႕ ဒူးေလးတုတ္ျပီးထိုင္လိုက္သည္..။ ေရွ႕က ဆူရွီးပန္းကန္ထဲသို႕ အဓိပၸါယ္မဲ့ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္..။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ခ်မ္းက..
" ဟိတ္.. စားေလ.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ.."
" ဟင္... အင္း.. "
ဆူးစိတ္မပါတပါ ျပန္ေျပာသည္..။ '၀င္ခြင့္ျပဳပါရွင္' ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ ဂ်ပန္စကားသံႏွင့္အတူ စကၠဴတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေသာ ဂ်ပန္၀တ္စံုႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္သူေလးတစ္ေယာက္ ဆာေတးအိုးေလးကိုင္ျပီး ၀င္လာသည္..။ ခြက္ေသးေသးေလးႏွစ္ခြက္ကို ခ်မ္းေရွ႕တစ္ခြက္ ဆူးေရွ႕တစ္ခြက္ ခ်ေပးျပီး ငွဲ႔ေပးမည္အျပဳ ခ်မ္းက လက္ကာျပျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္..။ သူစကားကို ႏွစ္ေယာက္ထဲေျပာခ်င္သည္..။ ဤဆိုင္သို႕ ေရြးလာျခင္းမွာလဲ စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရျခင္္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္..။ ေခ်ာင္က်ေသာ ဤဆိုင္ေလးသို႕လာသူအမ်ားစုမွာ ေဟာင္ေကာင္ဖြား ဂ်ပန္မ်ား၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ တရုတ္အနည္းငယ္တို႔ ျဖစ္သည္..။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ား အဖို႕ သူတို႕ေျပာသည့္ စကားကို ၾကားသြားလဲ ကိစၥမရွိ..။ ေဟာင္ေကာင္ဖြား ဂ်ပန္မ်ား ႏွင့္ တရုတ္အနည္းငယ္တို႔ကလဲ သူတို႕ေျပာေသာအဂၤလိပ္စကားကို ေရေရလည္လည္ နားမလည္ႏိုင္ၾကေပ..။ ေဟာင္ေကာင္မွာ ၁၉၉၇ မတိုင္မွီက အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၏ လက္ေအာက္ခံ ကိုလိုနီတစ္ခုျဖစ္ျပီ ရံုးသံုးစာကို အဂၤလိပ္စာဟု သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အရပ္သံုးစကားမွာမူ တရုတ္စကားႏွင့္ မေလးစကားတို႕သာ အဓိကျဖစ္သည္..။ ခ်မ္းႏွင့္ဆူးတို႕ အခုအခ်ိန္အထိ စကားမစျဖစ္ေသး..။
"ခ်မ္း.. ငါ့ကိုေျပာမယ္ဆိုတာ ဘာလဲ.."
ဆူးကစိတ္မရွည္သလို ေမးသည္..။ ခ်မ္းကမ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ကုတ္ျပီ စားပြဲကို ငံုၾကည့္လွ်က္
"ငါတို႕ အာသာကိုတိုက္ခိုက္ ဖို႕ Plan ဆြဲမွရေတာ့မယ္ဆူး"
ဆူးကစိတ္၀င္တစားႏွငိ့
"နင့္မွာ အၾကံရွိလို႔လား ခ်မ္း.."
"ေအး..ဒါေပမဲ့ နင္နဲ႕ တုိင္ပင္ဦးမွာပါ.."
"ေျပာၾကည့္ေလ.."
----------------------------xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-----------------------------
"ငါတို႔ ဘာစလုပ္မလဲစေန.. " ဇြဲကေမးသည္..။
"ငါကေတာ့ အန္ကယ္ဂၽြန္ေပးတဲ့လိ္ပ္စာကို အရင္သြားခ်င္တယ္.. ငါတို႔ရဲ႕ တစ္မွ်င္ထဲေသာ ၾကိဳးစက အဲ့ဒါပဲ.."
ဇြဲက စေန႔ထဲမွ လိပ္စာေရးထားေသာ စာရြက္ေလးကိုလွမ္းယူျပီး..
"Aberdeen ဆိပ္ကမ္း ေလွအိမ္ေပၚက Snake ဆိုပဲ.. လိပ္စာကတိက်လွခ်ည္လား.. အန္ကယ္ဂၽြန္က ေနာက္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..ေနာ္"
"ဒီလိုပဲေမးသြားရမွာေပါ့ ေလွအိမ္နံပါတ္တို႔ နာမည္တို႕မပါဘူးလား.."
"EZ.393 တဲ့..ဘာလဲေတာ့မသိဘူး.."
"အဲ့ဒီနဲပါတ္ကိုေတြ႕ရင္္.. ျပီးျပီေပါ့ဇြဲဲရ.."
"ဟ.. ငတုံးရ အဲ့ဒီေလာက္မလြယ္လို႕ေျပာေနတာေပါ့.."
"ဘာလို႔"
စေနကနားမလည္စြာျပန္ေမးသည္..။
"Aberdeen က တံငါသည္ေတြေနတဲ့ေနရာ ေလွေပၚမွာေနၾကတဲ့ အိမ္ေတြခ်ည္းပဲကို ေထာင္နဲ႔ ခ်ီတယ္. ဒါေတာင္ ေရေပၚစားေသာက္ဆိုင္ေတြ မပါေသးဘူး"
"လာပါကြာ.. မရွာလို႔မွမရပဲ.."
စေနတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနစရာ စားစရာ မရွာေသးပဲ Aberdeen ဆိပ္ကမ္းသို႕ေျပးၾကသည္..။ တစ္ေလွျပီးတစ္ေလွ ကူးကာရွာၾကသည္..။ ေလွအဆင္း ျမင္းအတက္ဆိုသည့္စကားေတာင္ စိတ္နာခ်င္သလိုရွိလာသည္..။ ေတြ႕မဲ့ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အစြန္ဆံုးေလွ..။ သူ႕ဟိုဘက္ဆက္သြားလွ်င္ ေရထဲပဲရွိေတာ့သည္..။ EZ.393..။ ေလွဦးတြင္ တုန္ခ်ိခ်ိဘိုးၾကီးတစ္ဦး မီးဖိုေလးတစ္ဖိုႏွင့္ ငါးကင္ေနသည္..။ ဇြဲကလွမ္း၍
"Snake နဲ႔ ေတြခ်င္လို႕ပါ အန္းကုန္း(အဘိုး)"
"ဟင္းဟင္းဟင္း.."
အဘိုးၾကီးက မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ျပီး.ရယ္သည္..။ သူမ်က္လုံးေတြက အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေတာက္ပေနသည္ဟုုထင္ရသည္..။ မီးဖိုေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕..။
"အဘိုးဟုတ္လား.. ဟင္းဟင္းဟင္း"
"ခင္ဗ်ာ..."
စေနတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးေၾကာင္သြားသည္..။ ဒီအဘိုးၾကီးသူ႕ကို အဘိုးလုိ႕ေခၚတာၾကိဳက္ပံုမရ..။ ဇြဲက စကားကိုျပင္၍
"ကၽြန္ေတာ္ အန္ကယ္လို႕ေခၚတာပါ.. တရုတ္စကားမတတ္လို႔ပါ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ.."
အဘိုးၾကီးကတစ္ခ်က္ျပံဳးျပီး အထဲ၀င္သြားသည္..။ ဇြဲႏွင့္စေနတို႔ အျပင္မွာပဲ ေယာင္လည္ေယာင္လည္ႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္..။ ခဏအၾကာ တြင္ လူငယ္တစ္ဦး ေလွ၀မ္းထဲမွ တက္လာသည္..။ စေနတို႕ နွင့္ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္္သည္..။ အလြန္ဆံုးၾကီးလွ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေပါ့..။ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ေလွအိမ္အတြင္းမွ ထြက္လာေသာ္လည္း သူက Suit အျပည့္အစံု ၀တ္ထားသည္..။ သူကပင္စ၍..
"အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ထင္တယ္.. ငါက အလုပ္ကိစၥဆို ဒီမွာမေျပာဘူး..မင္းတို႔မသိပံုေထာက္ရင္.. ေဟာင္ေကာင္ကမဟုတ္ဘူးထင္တယ္.."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို Blue Maria သေဘၤာကပၸတိန္ မစၥတာဂၽြန္နီၤလႊတ္လိုက္တာပါ.."
"ဘာ ဂၽြန္ လြတ္လိုက္တာ..ဟုတ္လား... ျပပါဦး အေထာက္အထား.."
စေနေခါင္းၾကီးသြားသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္ ကဘာမွ မမွာလိုက္ေပ..။ သူအသဲအသန္စဥ္းစားသည္..။ 'ဓါးေျမာင္..ဟုတ္ျပီ..' စေနဓါးေျမာင္ ကို ထုတ္ျပလိုက္သည္..။ Snake က ျမင္ျမင္ခ်င္း..
"ဒါ ဂၽြန္႔ ဓါးေျမာင္ပဲ.. ကဲဲ ေျပာကိစၥ"
"အတိုျခံဳးေျပာရရင္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာသာရြန္၀ယ္လီဆိုတဲ့လူကို ျပန္ျပီးပညာေပးခ်င္လို႔ပဲ.."
"ဟိုးဟိုး..ဒီေလာက္ဆိုရျပီး.. ငါလက္ခံတယ္.. တစ္ခ်က္က ဂၽြန္လႊတ္လိုက္တဲ့ သူေတြမို႔.. မဟုတ္ရင္မင္းတို႔ငါနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာတာတင္ မိုးလင္းသြားမယ္.. ေနာက္တစ္ခ်က္က အာသာ ဆိုရင္.. အလကားလုပ္ေပးမယ္.. ငါတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ..ငါတို႕ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေနရာသြားျပီးစကားေျပာတာေပါ့.. ငါလဲဘာမွမစားရေသးဘူး.. ဒီမွာကတစ္ေယာက္ထဲေနတာဆိုေတာ့့ ျဖစ္သလိုပဲေဟ့.."
"ဗ်ာ.."စေန ထ၍
"ခုဏက အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ေတြ႕ပါတယ္.."
ထိုအခါ. Snake က အဘု္ိးၾကီးတစ္ေယာက္အသံမ်ိဳးျဖင့္...
"ငါ့ကို အဘိုးၾကီးလို႔ေခၚတယ္..ဟုတ္လား... ဟင္းဟင္းဟင္း."
"ၾသ.. ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒီ အဘိုးၾကီးပဲကို.." ဇြဲက တအံ့တၾသဆိုသည္..။
"ဟုတ္ပ့ါ.. ငါက လိမ္ရမယ္လွွည့္ရမယ္.. ဆို အကုန္လုပ္တယ္..ကဲပါ...လာ.. လိုက္ခဲ့.."
Snake က ဇြဲႏွင့္ စေနကို ဆိုင္တစ္ဆို္င္သို႕ေခၚသြားသည္..။ ဂ်ပန္ဆိိုင္ေလး..။ သီးသန္႕ခန္းေလးေတြကို္ယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိပ္ျငိမ္သက္ေနသည္..။ ေနာက္ကြယ္မွ ဂ်ပန္ရိုးရာ ဗ်တ္ေစာင္းေတးတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလးဖြင့္ထားသည္...။ Snake က သူထိုင္ေနက် အခန္းတစ္ခုဆီသို႕ ဦးတည္သြားလိုက္သည္..။ ထိုအခန္း၏ ကပ္ရက္အခန္းတြင္ေတာ့ ခ်မ္းႏွင့္ဆူးတို႕ႏွစ္ေယာက္ အာသာ့ကိစၥကို အၾကီးအက်ယ္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္..။ ထိုင္ထိုင္ခ်င္း .....

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၇)

"ဒါ..ဒါ"
"ေ၀း"
ဒါ ပို႕ထ္စအိ စ္ ျမိဳ႕ျဖစ္သည္..။ ဆူးအက္တူးေျမာင္း၏ အ၀င္၀ျဖစ္သလို မက္ဒီတာေရးနီးယန္းပင္လယ္၏ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုလဲျဖစ္သည္..။ ဒီျမိဳ႕အား မန္ဇီလာ ေရကန္ၾကီးႏွင့္ မက္ဒီတာေရးနီးယန္းပင္လယ္ ၾကားရွိ သဲေျမေပၚတြင္တည္ထားျခင္းျဖစ္သည္..။ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံေတာင္ဘက္ပိုင္း၏ ၀ါဂြမ္းႏွင့္ဆန္တို႕အဓိကတင္ပို႔ရာ ဆိပ္ကမ္းၾကီးတစ္ခုျဖစ္သည္..။ အပန္းေျဖစခန္းတစ္ခုလဲျဖစ္ေသာ ပို႕ထ္စအိ စ္ ျမိဳ႕သည္ စေနတို႕လို တူးေျမာင္းျဖတ္ၾကမည့္ သေဘၤာမ်ားအတြက္ေတာ့ ေလာင္စာျဖည့္တင္းရာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့သည္..။ ဆူးအက္တူးေျမာင္းႏွင့္အတူေပါက္ဖြားလာေသာ ပို႕ထ္စအိ စ္ျမိဳ႕၏ အလွသည္ မနက္ခင္းေနေရာင္ေအာက္တြင္ လွပစြာေတာက္ပေနသည္..။ ဒီဆိပ္ကမ္းမွာေတာ့ သူတို႔သေဘၤာအတြက္ ေလာင္စာျဖည့္ဖို႕ရိကၡာျဖည့္ဖို႕ ကလြဲျပီး တစ္ျခား လုပ္စရာမရွိ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ကုန္းေပၚတက္ဖို႕ အခ်ိန္ရွိေသးသည္..။ ဇြဲ ဆိုလွ်င္ေပ်ာ္လြန္း၍ လူးလွိမ့္ေနသည္..။ ၀မ္းသာမည္ဆိုလဲ ၀မ္းသာစရာပင္..။ သူလံုး၀ မၾကိဳက္ေသာ ငါးေတြ ငါးေျခာက္ႏွင့္ ၆လလံုးလံုး နပန္းလံုးလာခဲ့ရျပီး အခုမွကုန္းေပၚျပန္တက္ရမည္ျဖစ္သည္..။ ဇြဲအျဖစ္ကို စေနကိိုယ္ခ်င္းစာသည္..။ သို႕ေသာ္ သူကိုစခ်င္၍...
"ေဟ့ေကာင္. ဇြဲ ..မင္းအခုမွေပ်ာ္ေနလဲ အလကားပဲ ..ငါးေျခာက္ေတြခ်ည္းစားျပီး.. ငါးက်ည္းေျခာက္ရုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ျပင္မရေတာ့ဘူး သိလား..ဟားဟား.."
"စေန..ငါမင္းတို႔ သေဘၤာေပၚေရာက္မွဒီလိုျဖစ္တာကြသိလား.. ဆားငံေရေတြ..ဆားေငြ႕ပါတဲ့ေလေတြနဲ႔ ခ်ည္းေတြ႕ေနလို႔ မဲသြားတာ"
"ၾသေအး.. အစက အညိဳရင့္ေလးပဲရွိတာ ..အခုမွမဲသြားတာ..ဟုတ္ပါတယ္..ဟုတ္ပါတယ္..ဟားဟား.."
ဇြဲက ပတ္ေျပးေနေသာ စေန႔ကိုလိုက္ထိုးသည္..။ အေတာ္ၾကာမွ သတိရျပီး..
"ဟိုေကာင္..စေန..ျမန္ျမန္ေရသြားခ်ိဳး.. ငါတို႕ကုန္းေပၚတက္ရေအာင္.."
"ေအးေအး.. မင္းကေတာ့ မခ်ိဳးပါနဲ႔ေတာ့ ..မထူးေတာ့ဘူးေလ...ဟားဟား.."
ဇြဲစေနကိုတစ္ခ်က္လွမ္းဆဲလိုက္သည္..။ ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ အၾကာတြင္ေတာ့ စေနတို႕သေဘၤာသီးႏွစ္လံုး (အဲ.. ) သေဘၤာသားႏွစ္ေယာက္ ကိုလန္ဘတ္ၾကီး အေမရိကတိုက္ကို ေတြ႕တုန္းကလို ေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ ကုန္းေပၚတက္လာၾကသည္..။ ဟိုဟာ စားရမလို..ဒီဟာစားရမလိုျဖင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဆိပ္ကမ္းဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္လဲကုန္ျပီ..။
"ျမန္ျမန္ေရြးကြာ.. ဆိုင္တစ္ဆိုင္.. "
စေနစိတ္မရွည္သလိုေျပာလာသည္..။ ထိုအခါမွ ဇြဲက
"ဒါဆိုလဲ.. ဟို Al Ahmar ဆိုတဲ့ဆိုင္ပဲသြားမယ္.. ေရွ႕မွာလဲစားပြဲေတြရွိ..."
ဇြဲစကားက တစ္ပိုင္းတစ္စျဖင့္ရပ္သြားသည္..။ စေန ဇြဲၾကည့္ရာေနရာကို လိုက္ၾကည္လိုက္ေတာ့..။ ဆိုင္ေရွ႕ သတင္းစာ ေရာင္းသည့္စင္ေပၚရွိသတင္းစာတစ္ေစာင္၏ မ်က္ႏွာဖံုးေပၚတြင္ မိန္႔မိန္႔ၾကီးျပံဳးေနေသာ.. အာသာ့မ်က္နွာၾကီး ကိုလွမ္းေတြ႔ရသည္..။ စေန ဇြဲကိုလက္လွမ္းတို႕လိုက္သည္..။ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီးလက္ညိွဳးထိုးေနေသာ ဇြဲထဲမွ အသံတစ္သံပဲထြက္လာသည္..။
"အင္း"
စေန စင္ေပၚမွ သတင္းစာတစ္ေစာင္ ျဖတ္ခနဲဆြဲယူျပီး.. ေဘးရွိပံုးထဲသို႕.. ပဲနိ ေစ့ ၄၊ ၅ေစ့ခန္႔ ကို မေရတြက္ေတာ့ပဲျပစ္ထည့္လိုက္သည္..။ျပီးျပီးခ်င္း ဇြဲကိုဆြဲကာ.. သေဘၤာစီသို႔ ျပန္လွည့္လာၾကသည္..။
"ငါတို႕ အန္ကယ္ဂၽြန္ နဲ႕ ေတြ႕မွျဖစ္မယ္.."
သူတို႕ ဆာေလာင္ေနသည့္ ကိစၥကိုလဲ သတိမရေတာ့..။ ေလးငါးလ မျမင္ခဲ့ရေသာ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ား၏ စိတ္၀င္တစားအၾကည့္မ်ားကိုလဲ.. သတိမထားမိေတာ့..။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္..။
"အန္ကယ္ဂၽြန္..အန္ကယ္ဂၽြန္.."
တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚရင္း သေဘၤာေပၚသို႕ေျပးတက္သြားၾကသည္..။ ဆမ္က သေဘၤာဦးတြင္ထိုင္ေနရာမွ လွည့္ျပီး..
"ေကာင္ေလးေတြ.. ျမန္လွခ်ည္လား ျပန္လာတာ.. ဂၽြန္..ဆိပ္ကမ္းတာ၀န္ခံနဲ႕ သြားေတြ႕တယ္.."
စေန ႏွင့္ဇြဲ ကုန္းဘတ္ေပၚတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။ အခုထိ သတင္းစာကိုေကာင္းေကာင္းမဖတ္ရေသး..။ သူတို႕နွစ္ေယာက္ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ျပီး ထိုသတင္းအား ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဖတ္ၾကေတာ့သည္..။
"ငါတို႕ ဘ၀ေတြသာ.. ကြပ္လပ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ျဖစ္ေနတာ ဒင္းကေတာ့ ျပည့္စံုလြန္းလို႔.. ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ေနေသးတယ္..စေနရာ.."
ဇြဲအံကိုၾကိတ္ရင္းေျပာသည္..။ ေအးေအးေနတတ္ေသာ ဇြဲ၏ေဒါသကို စေနပထမဆံုးေတြ႕ဖူးျခင္းျဖစ္သည္..။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုသတင္းစာထဲမွ ရသမွ်အခ်က္အလက္ေတြ ညွစ္ထုတ္ၾကည့္ၾကသည္..။ HongKong Future အာမခံကုမၼဏီ၊ Green Wave ေရေၾကာင္းပို႕ေဆာင္ေရး ကုမၼဏီ၊ Willing Pieces ေဆး၀ါးကုမၼဏီ..။ ဒါေတြအားလံုး ေနာက္ကြယ္မွာ အျခားအျခားေသာ လုပ္ငန္းေတြရွိဦးမည္ဆိုသည္ကို သူတို႕ႏွစ္ဦးလံုး ေတြးၾကည့္လို႕ရသည္..။ No.23S, ကိန္းလမ္း, ေဟာင္ေကာင္ကြ်န္းဘက္တြင္ အိမ္တစ္လံုး၊ No.3, ၀ါးတားလူးလမ္း, ေကာင္းလြန္းဘက္တြင္ အိမ္တစ္လံုး..။ ဒီေနရာေတြအျပင္ လူမသိသူမသိ ေနရာေတြရွိေနဦးမည္မွာလည္း ေျပာဖို႕ပင္မလိုေခ်..။ သူတို႕လုပ္စရာရွိတာအားလံုးကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ေျမေပၚသို႔ အျမန္ဆံုးေျခခ်ႏိုင္ဖို႕ပဲျဖစ္သည္..။ ထိုေျမေပၚေရာက္မွ အေျခအေနေပၚၾကည့္ျပီး အစီအစဥ္ဆြဲရမည္..။ အဓိက အခက္အခဲမွာ ဘတ္ဂ်တ္ကိစၥျဖစ္သည္..။ စေနက ငမြဲ..။ ဇြဲကလည္း.. ဟိုပစၥည္းထြင္.. ဒီပစၥည္းထြင္ႏွင့္.. ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနျပီ..။ ဒီလိုလူၾကီးႏွင့္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ဒီေလာက္ႏွင့္မရ..။ ဒီလူၾကီး၏ ဓနအင္အား လူအင္အားတို႕မွာ.. စေနတို႕မွန္းဆႏို္င္သည့္ အတိုင္းအတာ၏ အျပင္ဘက္တြင္ရွိေနသည္..။ မတတ္ႏိုင္ေပ..။ ဒီလူၾကီးကို ဆံုးမဖို႔ အတြက္ သူတို႔ေဟာင္ေကာင္မွာ ရွိေနမွျဖစ္မည္..။ ရွိကိုရွိေနမွျဖစ္မည္..။
"ေတြ႕ၾကျပီေပါ့.. အာသာရယ္..."

--------xxxxxxx---------xxxxxxxx--------xxxxxxxx-------

"ေတာက္"
ကြင္းစ္ေ၀းလမ္း. Bank of China ၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္ တစ္လံုးအတြင္းမွာ ဆူး တစ္ေယာက္ အျပင္းအထန္ေပါက္ကြဲေနသည္..။
"ရွင္တို႕ေတြကို အလုပ္ခန္႔ထားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ.. ဆိုင္ယမ္ပန္ကုမၼဏီနဲ႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ပ်က္သြားတာ ကၽြန္မတို႔ ကုမၼဏီအတြက္ ဘယ္ေလာက္နစ္နာတယ္ဆိုတာ.. ရွင္တို႔ သိၾကရဲ႕လား.."
Fox သေဘၤာကုမၼဏီ၏ ျပည္ပပို႕ ကုန္ပစၥည္းဌာန တာ၀န္ခံ ဟတ္ဒေလ နွင့္ ဆူး၏ အတြင္းေရးမွဴးလည္းျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ေသာ ခ်မ္းတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္နွာမေကာင္းၾက..။ ယခုကိစၥကို သူတို႔လည္း နားမလည္ႏိုင္ၾကေပ..။
"ျပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ကမွ ဆိုင္ယမ္ပန္ရဲ႕ ဥကၠဌနဲ႔ ညစာစားရင္း.. ေဆြးေႏြးခဲ့တုန္းက အားလံုးအဆင္ေျပ ျပီးသား.. စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ပဲက်န္ေတာ့တယ္.. သူတို႕ဘက္ကေတာင္ လိုိလိုခ်ငိခ်င္ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာ.. အခုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ ကိစၥတစ္ခုထဲကိုရွင္ တို႕ ဘယ္လိုလုပ္လာၾကသလည္း.."
ဟာဒေလက
"ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲ့ဒါကိုပဲ အံ့ၾသေနတာပါ.. သူတိ္ု႕ကုမၼဏီရဲ႕ေရွ႕ေနနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး စကားေျပာျပီးပါျပီ.. ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေရာက္မွ မခ်ဳပ္ေတာ့ပါဘူး စိတ္မေကာင္းပါဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို သိရတာပါ..ခင္ဗ်ာ.."
ဆူး မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီွရဲလာေအာင္ ေဒါသထြက္လာျပီး..။
"ရွင္.. သိတာ..ဘ..."
ရုတ္တရက္ ခ်မ္းက၀င္၍..
"ငါတစ္ခု သိထားတယ္ ဆူူး..ဆိုင္ယမ္ပန္ ေနာက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ ကုမၼဏီဟာ အာသာရြန္၀ယ္လီရဲ႕ Green Wave ဆိုရင္ ဆူး အံ့ၾသမလား.."
"ဘာ...ခ်မ္းဘာေျပာလိုက္တယ္.."
"ဟုတ္တယ္ ဆူး...ဆိုင္ယမ္ပန္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးေျပာတဲ့စကားထဲမွာ.. သူတို႕ Green Wave နဲ႔ စကားေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ငါတို႕ကုမၼဏီနဲ႔ စာခ်ဳပ္ဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ စကားပါလာတယ္... "
ဆူး အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္လိုက္ျပီး..တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္သည္..။
"ေတြ႕ၾကျပီေပ့ါ .. အာသာရယ္.."

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၆)

သူတို႕ဆိပ္ကမ္းအေရာက္တြင္ေတာ့ မစၥတာ အာသာ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္..။ နည္းတဲ့သတင္းေထာက္ေတြ မဟုတ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီသတင္းေထာက္ေတြကို ဘယ္လိုမွေရွာင္မရေတာ့ေပ..။ အေမးအျမန္းထူလွေသာ ထိုသတင္းေထာက္မ်ားကို အာသာ မၾကိဳက္..။ ဒင္းတို႔တစ္သိုက္ေၾကာင့္ သူဒုကၡေရာက္ေပါင္းမ်ားလွျပီ..။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ေဟာင္ေကာင္အေျခဆိုက္ျဖစ္ေသာ CNN သတင္း႒ာနမွ.. သတင္းေထာက္ ကလစ္ဖို႕ဒ္ဆိုင္မြန္ႏွင့္ စကားမ်ားျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သတင္းေထာက္ကိုမွ သူအေတြ႕မခံေတာ့ေပ..။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႕လို ေဟာင္ေကာင္ထိပ္တန္း စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးအျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူတစ္ဦးအဖို႕ သတင္းေထာက္မ်ားစိတ္၀င္စားျခင္း၊ ေမးျမန္း အင္တာဗ်ဴးခ်င္ၾကျခင္း တိို႕ကိုအျပစ္တင္၍မရေပ..။ သူကလဲ ထိုကဲ့သို႕ ေမးခြန္းေကာင္းမ်ိဳးကို အျပစ္တင္ပါ..။ သို႔ေသာ္ ထို CNN ငနဲကေတာ့ လြန္လြန္းသည္..။ သူဘယ္လိုခ်မ္းသာလာလဲေမးသည္..။ သူဘယ္ကလာလဲေမးသည္..။ သူဘာေတြလုပ္ေနလဲေမးသည္..။ ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ သူလက္ရံုးမ်ားက အဆင္ေျပေျပေျဖႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးျပီးျဖစ္ေပမယ့္ ဒင္းကရိုးရိုးေမးျခင္းမဟုတ္..။ သူေျပာသေလာက္ႏွင့္မေက်နပ္ႏိုင္ပဲ ေထာက္ကြက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အမႈစစ္သလို စစ္ေတာ့သည္...။ သူသာ အေျဖမွားခဲ့လွ်င္ သို႔မဟုတ္ အျမန္သာေမာင္းမထုတ္ခဲ့လွ်င္ သူဖံုးဖိထားသမွ် ေနာက္ေၾကာင္းအကုန္ ေပၚမလားေတာင္မသိ..။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူကလဲ မီဒီယာသမားဆိုလွ်င္ အကပ္မခံေတာ့..။ မီဒီယာသမားေတြကလည္း သူကို ဆက္ဆံေရးမေျပျပစ္သူ တစ္ဦးအျဖစ္ အျပစ္ျမင္ၾကသည္..။ စိတ္၀င္စားမႈေတာ့ ေလွ်ာ့မသြားၾကေပ..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေရွာင္လြဲ၍ မရေတာ့..။ အာသာ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္..။ ကင္မရာေတြ မိုက္ေတြ သူ႕နားသို႕ တစ္ဟုန္ထိုးေျပးကပ္လာၾကသည္..။
---x---x---x---x---x---x---x---
စေန အိပ္ရာမွႏိုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္..။ မေန႔က သူႏွင့္ဇြဲတို႔ႏွစ္ဦး ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွေသာ မက္ဒီတာေရးနီးယမ္း၏ အဆံုးအစမဲ့ ေရျပင္ကို ထိုင္ေငးရင္း အိပ္ခ်င္လာသျဖင့္ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကသည္..။ ဒီေန႔မနက္ ႏိုးေတာ့ သူနားထဲတြင္ ကားသံ လူးသံ စက္ခုတ္ေမာင္းသံ ေတြဆူညံေနသည္..။ အိႏၵိယကို ေရာက္တာလဲမျဖစ္ႏိုင္.. ။ မက္ဒီတာေရးနီးယမ္းပင္လယ္ ႏွင့္ အိႏိၵယႏို္င္ငံမွာ ေျမပံုထဲတြင္သာ လက္တစ္ေထာက္ျဖစ္သည္..။ အျပင္မွာ တစ္ညထဲႏွင့္ဘယ္လိုမွမေရာက္ႏိုင္..။ ပင္လယ္ထဲမွာလည္း သေဘာမ်ား ကားဟြန္း တပ္ထားျခင္းမျဖစ္ႏိုင္ေပ..။ စေန အလန္႔တၾကား ဇြဲကိုႏိႈးလိုက္သည္..။
"ဇြဲ... ေဟ့ေကာင္.. ဇြဲ .. ထဦး..ၾကည့္ဦးဟ"
ဇြဲက အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားသည္..။ စေန စိတ္မရွည္ေတာ့..။ ေစာင္ကိုဆြဲခြာလိုက္ျပီး..
"အာ..ဒီေကာင္နဲ႔ေတာ့ .. ထစမ္းပါ.. နားေထာင္ၾကည့္ဦး.."
ရုတ္တရက္ ဇြဲေငါက္ခနဲေကာက္ထကာ..
"စေန... ဘာသံေတြလဲ.. ငါတို႕ပင္လယ္ထဲမွာမဟုတ္ဘူးလား.."
"ေအး.. ငါမင္းကို ႏိႈးေနတာၾကာလွျပီ.. အဲ့ဒါေျပာမလို႔.."
စေနႏွင့္ ဇြဲတို႕ႏွစ္ေယာက္ ကုန္းဘတ္ေပၚသို႕ အေျပးတက္ၾကည့္မိၾကသည္..။ ဧရာမ သေဘၤာၾကီးတစ္စီး၏ ၀မ္းဗိုက္က သူတို႕မ်က္ႏွာေရွ႕ေရာက္ေနသည္..။ သူတိ္ု႕ သေဘၤာေလး က ထိုသေဘၤာၾကီး၏ ဗိုက္တြင္တြယ္ကပ္ေနေသာ သစ္သားစကေလးႏွယ္..။ တစ္ဖက္ကိုေျပးၾကည့္ေတာ့.. ကားေတြ တစ္၀ီ၀ီသြားလာေနေသာ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုကိုလွမ္းျမင္ရသည္..။ သူတို႕ေရွ႕မွာေကာ ေနာက္မွပါ သေဘၤာေတြမွ အျပည့္..။ ဒါဘယ္ေနရာလဲ..။ စေနတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္စြာၾကည့္မိသည္..။
"ဒါ..ဒါ.."
"ေ၀း....."
ဇြဲ ကေပ်ာ္ရႊင္စြာေအာ္၍ ကုန္းဘတ္ေပၚတြင္ လွမ့္ေနသည္..။

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၅)

"လာ.. စေန ငါမင္းကိုေပးစရာရွိတယ္..။"
ဇြဲက သူ႕ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုးဆီဆြဲေခၚသြားသည္..။
"ဘာလဲကြာ"
"လာစမ္းပါ.. ငါ့လက္ရာေလးၾကြားခ်င္လို႕..."
ဇြဲက ေသတၱာတစ္လံုးအားဖြင့္၍ အတြင္းမွ ခဲေရာင္အားကစား၀တ္စံုတစ္စံု ႏွင့္အတူ ခဲေရာင္ဘူးေလးတစ္ဘူး ထုတ္လာသည္..။
"မင္းအားကစား၀တ္စံုၾကီး ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ.. ငါကို ဘရုစ္လီ လိုအားကစား၀တ္စံုၾကီး ၀တ္ၿပီး ေလၽွာက္ခ်ေစခ်င္လို႕လား.."
"No..no" ဇြဲကလက္ကာျပၿပီး "နံပါတ္တစ္.. ဒါအားကစား၀တ္စံုမဟုတ္ဘူး.. နံပါတ္ႏွစ္.. ၀တ္ေတာ့ထားရမယ္.. ဘရုစ္လီနဲ႔ေတာ့မတူဘူး.. ဒါကမင္းကို ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ကူညီေပးမဲ့၀တ္စံုပဲ.."
"ဘာ ဘယ္လို..."
"ဟဲဟဲ.. စိတ္၀င္စားသြားျပီ မဟုတ္လား..ဒီလိုကြ ..ငါေျပာျပမယ္... ဟဲဟဲ.. ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ေခၚလာတာ.. ဒီလို.. ၀တ္စံုက တစ္ခုထဲဆိုရင္ေတာ့ ရိုးရိုးအကၤ်ီပဲ..ဒီဘူးေလးနဲ႔တြဲေပးလိုက္မွ.. စူပါ၀တ္စံုျဖစ္သြားမယ္.."
စေနက ခဲေရာင္ဘူးေလးကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ရင္း..
"ဘာစူပါ၀တ္စံုတံုး.. အဲ့ဒါၾကီး၀တ္ၿပီး ငါကပ်ံလို႔ရမွာမို႕လား.."
"ဟဲဟဲ.. အဲ့ေလာက္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ.. တင္စားတာေပါ့.. ပ်ံရေလာက္ေအာင္ေတာ့.. မစြမ္းဘူး.. ဒါေပမဲ့... မင္းေသနတ္ပစ္သလို.. အာရုံစုစည္းရတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ.. မင္းရဲ႕ Emotion ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ေပးလိမ့္မယ္.. "
"ဟုတ္လို႕လား.."
ေျပာလို႕သာေျပာရသည္.. စေနစိတ္ေတာ့၀င္စားသည္..
"ဒီ box ေလးက မင္းရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းရယ္..မင္းရဲ႕ကိုယ္အပူခ်ိန္ရယ္.. အက္ဒရီနယ္လင္ထြက္တဲ့ႏႈန္းရယ္ကို.. ေစာင့္ၾကည္ေပးလိမ့္မယ္.. ငါတို႔စိတ္လႈပ္္ရွားလာရင္..ေမာလာရင္.ဒါမွမဟုတ္.. ေၾကာက္လာတဲ့အခါမွာ.. ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျမန္လာတယ္..ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းနဲ႔ အပူခ်ိန္နဲ႕တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တယ္..ေက်ာက္ကပ္ရဲ႕အေပၚနားကဂလင္းတစ္ခုက အက္ဒရီနယ္လင္ဆိုတဲ့ေဟာ္မုန္းတစ္ခုထုတ္ေပးတယ္.. လႈပ္လႈပ္ရွားရွား လုပ္ဖို႕ခႏၶာကိုယ္ကထုတ္ေပးတာပဲ.. ဒါေပမဲ့စိတ္တည္ျငိမ္ဖို႕ေတာ့အဟန္အတားပဲ.. "
စေနတအံ့တၾသ.. "မင္းဒါေတြလဲသိသလား."
"သိေအာင္လုပ္ထားရတာေပါ့...ဟားဗတ္စ္တုန္းက.. ေဆးပညာအတန္းတစ္တန္းမွာ... တစ္ႏွစ္ေလာက္ခိုးတက္ဖူးတယ္.. ေနာက္မွမိသြားလို႔မတက္ရေတာ့တာ..ထားပါဒါေတြ.. ခုဏကဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ.."
"စိတ္တည္ျငိမ္ဖို႕ေတာ့အဟန္အတားဆိုလားပဲ..ေရာက္ေနျပီ.."
"ၾသေအး.. အဲ့ဒီေတာ့ငါတို႕မေမာေအာင္.. ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကိုေလွ်ာ့ခ်ရမယ္..ဒါမွမင္းလိုဖိုက္တင္ပေလးရမယ့္သူေတြ..မေမာေတာ့မွာေပါ့.. ေနာက္ျပီးမပင္ပန္းေအာင္.. ငါတို႕ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ရမယ္.. ငါတုိ႔ေဆာင္းတြင္းလိုမ်ိဳးေအးတဲ့ရာသီမ်ိဳးမွာ.. သိပ္မပင္ပန္းပဲ.. ေႏြလိုရာသီမွာပင္ပန္းသလိုေပါ့.. ဒီ၀တ္စံုနဲ႔ဆိုအျမဲတမ္းေဆာင္းတြင္းကဲ့သို႕.. ျဖစ္ေနရပါေစ့မယ္ရွင္..ေပါေလ..ဟဲဟဲ.."
"ေနာက္တစ္ခု႕ေရာ...အက္ဒရီနယ္လင္ဆိုတာေလ.."
"ေျပာပါ့မယ္... ခုနက.. ႏွစ္ခု..ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းရယ္.အပူခ်ိန္ရယ္... အျပင္...အက္ဒရီနယ္လင္ကိုပါ ထိမ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္.. သြားစမ္းစိတ္မတည္ျငိမ္မႈ.. ဘယ္နားက၀င္ခ်င္သလဲ... အဲ့ဒီေတာ့အေရးၾကံဳတဲ့အခါ မင္းမပင္ပန္းေတာ့ဘူး..မေမာေတာ့ဘူး..စိတ္တည္ျငိမ္မယ္...ကဲ.."
စေနလက္ခံသြားသည္..။ ဇြဲ၏အေထာက္ အကူက လက္ေတြ႕အသံူး၀င္ေနျပီ..။ ထိုေန႕မွစ၍ စေနတစ္ေယာက္ ဇြဲ၏၀တ္စံုျဖင့္သာေလ့က်င့္မႈမ်ား လုပ္ေတာ့သလို.. ဇြဲတစ္ေယာက္လဲ.. စေနအတြက္အသံုး၀င္မည့္ ပစၥည္းမ်ိဳးသာ..တည္ထြင္ေတာ့သည္..။
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ပစိဖိတ္သမုဒၵရာၾကီးအလယ္တြင္.. စေနႏွင့္ဇြဲတို႕.. စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္... ေဟာင္ေကာင္ကၽြန္းတစ္ေနရာမွာေတာ့..
"ဆရာထပ္ယူဦးမလားခင္ဗ်ာ.."
"NO..thanks.. ေတာ္ျပီ..လီ.." ေဟာင္ေကာင္းကၽြန္း၏အၾကီးမားဆံုးစီးပြားေရးသမား သူေဠးၾကီး အာသာ မနက္စာကိုလက္စသပ္လိုက္သည္..။
"က်ဳပ္ဒီေန႔ဘာေတြလုပ္စရာရွိလဲ လီ.."
သူ၏အိမ္ေတာ္ထိ္မ္းလဲဟုတ္..ညာလက္ရံုးလဲဟုတ္ေသာ..လီကိုလွမ္းေမးလိုက္သည္..။ လီက..အိတ္အတြင္းမွစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကိုထုတ္၍..
"၁၀ နာရီမွ..Victoria ဆိပ္ကမ္းမွာ.. သေဘာကုမၼဏီတစ္ခုဖြင့္ပြဲမွာဖဲၾကိဳးျဖတ္ေပးရပါမယ္.. ၁၂နာရီမွာ..."
"မင္းကိုလူေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳးကဖိတ္ရင္ လက္မခံပါနဲ႔လို႕ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား ..လီ.."
လီတစ္ခ်က္တုန္သြားသည္.. သူဗလၾကီးကိုပင္အားမနာနိုင္ပဲ..ျပာျပာသလဲရွင္းျပလိုက္ရသည္..
"'ဒါ..ဒါ..ဆရာ့သမီးလက္ခံထားတာပါ.. သူရဲ႕ဆရာဖြင့္တဲ့ကုမၼဏီလို႕ေျပာပါတယ္.. ကုမၼဏီက.. ေဟာင္ေကာင္အစိုးရနဲ႔လဲကင္းကင္းရွင္ရွင္း ပါပဲ.."
"ေဟာ္မြန္း..ေဟာ္မြန္း... ဒီကေလးမေလးနဲ႔လဲခက္ပါတယ္.. ကဲကဲဒီတစ္ခုေတာ့ထားလိုက္.. က်န္တဲ့လူမႈေရးကိစၥေတြ.. ျဖတ္လိုက္.. တစ္ခုခုၾကည့္ေကာင္းေအာင္ အေၾကာင္းျပန္လိုက္..ေနာက္ထပ္လူမႈေရးအခမ္းအနားေတြ.. ဒီရက္ပိုင္းလက္မခံထားနဲ႕ဦး.. ေနာက္ေကာ"
"နဂါးျဖဴ..အဖြဲ႕နဲ႕ Aberdeen Countary Park မွာ ေတြ႕ဖို႕ရွိပါတယ္..ညေန ၆နာရီပါ.."
"ေအး... ဒါျဖင့္ ေလာေလာဆယ္..Victoria ဆိပ္ကမ္းကိုသြားဖို႕ျပင္ပါ.."
"ဟုတ္ကဲ့.. ဆရာျပီးရင္သြားဖို႔ အသင့္ပါပဲ.."
သူတို႕ဆိပ္ကမ္းအေရာက္တြင္..

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၄)

"သူ႕နာမည္က...ဇြဲ ...တဲ့"
စေန သူ႕ကိုေသျခာလွမ္္းၾကည့္လိုက္သည္..။ အသားညိုညို ျမန္မာဆန္ဆန္ ရုပ္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ငုတ္စိစိႏုတိခမ္းေမႊး ႏွင့္ ဘိုသီဘတ္သီႏိုင္လွေသာဆံပင္က အေပၚယံေတြကို ဂရုမစိုက္မွန္းသိသာလွသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္ကဆက္၍..
"သူက ဟားဗတ္စ္ ကေန နာနိုတကၠနိုေလာ္ဂ်ီနဲ႕ ဒီဂရီတစ္ခုရထားတယ္... အာသာေၾကာင့္တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႕အတြက္ သူ႕မိဘေတြရဲ႕အေမြဆိုလို႕ ဒီပညာေတြ သင္ေပးလိုက္ႏိုင္တာပဲရွိမယ္....ကဲ.ဇြဲ...ဒါကေတာ့..စေနတဲ့..လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေနရာေတြအတြက္ တာ၀န္ယူလိမ့္မယ္..."
သူလည္းကိုယ္လို တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္ဦးပါလားဟူေသာ အသိျဖင့္ သူဇြဲကို လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပမိသည္..။
"ငါ့နာမည္..စေန..မင္းပံုၾကည့္ရတာ လက္ရံုးရည္ထက္ ဦးေနွာက္ကိုပိုၿပီး အသံုးခ်တတ္တဲ့ပံုေပၚတယ္.. မင္းကငါ့ရဲ႕ ဦးေနွာက္အပိုတစ္စံုေပါ့ကြာ ..ဟုတ္လား"
ဇြဲကေခါင္းၿငိမ့္ျပျပီး..
"ေအး..ဒါဆိုမင္းက.. မင္းကငါရဲ႕ ေျခလက္အပိုတစ္စံုေပါ့.."
"ဟား..ဟားဟား" အန္ကယ္ဂၽြန္၏ ရယ္သံၾကီးအၾကားတြင္.. သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ရင္းႏွီးမႈက ပိုမို၍ေႏြးေထြးသြားၾကသည္..။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ စေန၏ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ဇြဲ စိတ္၀င္တစားလိုက္ၾကည့္တတ္သလို ဇြဲ၏ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုးထဲမွ ပစၥည္းအသစ္အဆန္းမ်ားသည္လည္း သေဘၤာေပၚတြင္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရသျဖင့္ ပ်င္းရိလွ်က္ရွိေသာ စေနအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ေနရာျဖစ္လာသည္..။ တစ္ခုေသာမနက္ခင္း၌ စေနတစ္ေယာက္ သေဘာဦးတြင္ထိုင္၍ လူမည္းၾကီးဆမ္ ျပင္ဆင္ေပးေသာ မနက္စာေကာ္ဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းကိုကိုင္ကာ ပင္လယ္ျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနခိုက္..
"စေန..ငါကိုေသနတ္ပစ္ျပစမ္းပါ.."ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုကာ ကုန္းပတ္ေပၚတက္လာေသာ ဇြဲက သူ႕ကိုလွမ္းေျပာသည္..။
"ေဟ..ငါေန႕တိုင္းပစ္ေနတာပဲေလ.."
"မဟုတ္ဘူးေလကြာ..မင္းဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ၿပီလဲဆိုတဲ့ Skill ကိုၾကည့္ခ်င္တာ.."
"ေၾသာ္ .. ဟုတ္ျပီ.. မင္းက ငါ့ရဲ႕ပညာခန္းကိုျမင္ခ်င္တာကို..ဟားဟား"
ဇြဲကႏွာေခါင္းရႈတ္၍
"ဘာမွမျပရေသးဘူး..ေျမာက္ေနၿပီ.."
"ကဲ..သြား ..ဆမ့္ဆီမွာ ထမင္းစားခန္းက ေၾကြပန္းကန္အကြဲေတြရွိတယ္.. သြားေတာင္းခဲ့"
"ဘာလုပ္မလို႕လဲ..ဒီေၾကြပန္းကန္ေတြက..." ဇြဲကမ်က္နွာမဲ့လွ်က္ေျပာသည္.. "ငါ ..သြားယူရမွာ.. ပ်င္းတယ္ဟ"
"မင္းပဲၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို.. ဇြဲရ..မင္းကေၾကြပန္းကန္ကြဲေတြကို ..ေလထဲကိုၾကိဳက္သလိုပစ္.. ငါကေသနတ္နဲ႕ မလြတ္တန္းလိုက္ပစ္ျပမယ္.."
"လြဲရင္.."ဇြဲကမယံုသလိုျပန္ေမးသည္..။
"တစ္ခ်က္လြဲရင္..ငါမင္းကိုဒီည ႏွိိပ္ေပးမယ္..လံုး၀မလြဲရင္..မင္းငါ့ကိုႏိွပ္ေပးရမယ္.."
စေန႕အေလာင္းအစားကို သူစိတ္၀င္စားသြားပံုရသည္..။ စားဖိုေဆာင္ဘက္လွည့္ထြက္သြားသည္..။
"ဟိုေကာင္..အခုမပ်င္းေတာ့ဘူးလား" စေနလွမ္းစသည္..
"ပ်င္းေသးတာပဲေဟ့..ညက်ရင္ဇိမ္က်က်ပ်င္းရမွာမို႕ ရင္းထားတာ.."
"ေအးပါကြာ..မင္းပဲပ်င္းရမလား..ငါပဲပ်င္းရမလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့..နာမည္ေပးထားေတာ့ ဇြဲ..တဲ့"
ခဏၾကာေတာ့ ေၾကြပန္းကန္ေတြေပြ႕၍ ျပန္ေရာက္လာသည္..။
"ဇြဲမ်ားလွခ်ည္လား.. မင္းပန္းကန္ေတြက.."
"ဟားဟား ..စေန..မင္းနဲ႕ငါ သေဘာတူညီထားတဲ့အထဲမွာ အေရအတြက္္မပါဘူးေလ..ေၾကာက္ရင္ အခုျပန္ဖ်က္လို႕ရေသးတယ္ေနာ္..ဟီးဟီး" ဇြဲက စပ္ျဖီးျဖီးႏွင့္ ခြပ္သည္..
"မဟုတ္ပါဘူး..ငါက မင္းလက္ေညာင္းတာပဲ အဖတ္တင္ေနမွာဆိုးလို႕ပါ.." စေနကျပန္ပက္သည္..
(စကားခ်ပ္။ ။ဟိုကခြပ္လိုက္.. ဒီကပက္လိုက္ႏွင့္မို႕ ၾကက္မ်ား၀က္မ်ားဟုမထင္ေစလိုပါ... လူစင္စစ္မ်ားသာတည္း။ စာေရးသူ)
ဇြဲပထမဆံုးအေနျဖင့္ ပန္းကန္ကြဲတစ္ခ်ပ္ကို ေလေပၚအားကုန္ပစ္ေျမာက္လိုက္သည္..ဒိန္းကနဲေသနတ္သံႏွင့္အတူ လမ္းတစ္၀က္မွာတင္ပန္းကန္ကြဲဖြာထြက္သြားသည္.. ေနာက္တစ္ခ်က္.. ေနာက္တစ္ခ်က္..ပန္းကန္ေတြသာတျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့လာသည္..စေနမလြဲေသး။
"ေရာ့..ဒီတစ္ခါႏွစ္ခ်ပ္" ဇြဲကညစ္သည္.. တစ္ခ်ပ္ကို အေပၚသို႕ပစ္၍ ေနာက္တစ္ခ်ပ္ကို အလ်ားလိုက္ အေ၀းသို႔ပစ္သည္..။ စေန အလ်ားလိုက္ထြက္သြားေသာ ပန္းကန္ကိုအရင္လွမ္းပစ္လိုက္ၿပီး အေပၚသို႔ပစ္လိုက္ေသာပန္းကန္ ျပန္အက်ကိုေစာင့္၍ ေသနတ္ေမာင္းကို ဆြဲအညွစ္..
"ေကာင္ေလးေတြ..မနက္စာၿပီးေအာင္ မစားေတာ့ဘူးလားေဟ့.." ဆမ္၏အသံၾကီးထြက္လာသည္
"ဒိန္း"
"သြားၿပီ.."စေနဒီတစ္ခ်က္ မထိိလိုက္..။ ဆမ့္အသံေၾကာင့္ က်ည္ဆန္လန္႕သြားသလားမသိ..။ ပန္းကန္ကြဲက ပလြတ္ခနဲ ေရထဲက်သြားသည္..။
"ဟားဟား..လြဲသားၿပီ စေန ..မင္းႏွိပ္ေပးရေတာ့မယ္.. " ဇြဲ ၀မ္းသာအားရေအာ္သည္..။ စေနကမေက်မနပ္ႏွင့္..
"ဟာကြာ.. မဆိုင္ဘူးေနာ္.. ဇြဲ.. ဒါဆမ့္အသံေၾကာင့္ .."
"မဟုတ္ဘူး.. စေန.ရ" အန္ကယ္ဂၽြန္ ပဲ့ခန္းအ၀မွာရပ္လွ်ပ္လွမ္းေျပာသည္..။ စေန ႏွင့္ဇြဲတို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္..။
"မင္းတကယ့္လက္ေတြ႕ ပစ္မွတ္ေတြနဲ့ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ အခုလိုစိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. အျပင္ကပစ္မွတ္ေတြကေတာ့ ခုဏကပန္းကန္လို ေရထဲကိုေအးေဆး၀င္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ေသေသျခာျခာလုပ္ .." ေျပာၿပီးျပန္၀င္သြားသည္..။ဟုတ္သည္..။စေန သူ႕ကိုယိသူ အျပစ္တင္လိုက္သည္..။ သူစိတ္တည္ျငိမ္မွရမည္..။ ဇြဲက သူ႕ပခံုးကိုဖက္၍
"ဘာမွစိတ္မပ်က္နဲ႔ ..ေနာက္ေန႔ေတြ ငါမင္းနဲ႔ အတူတူေလ့က်င့္ေပးမယ္" ဇြဲက သူေနစိတ္သက္သာရေအာင္ ႏွစ္သိမ့္သည္..။ခုဏကလြဲသြားတာသာ အာသာဆိုလွ်င္.. "ဟူး" သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်မိသည္..။
"လာ.. စေန ငါမင္းကိုေပးစရာရွိတယ္..။"
ဇြဲက သူ႕ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုးဆီဆြဲေခၚသြားသည္..။

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၃)

ရုတ္တရက္ ေမွာင္ပိတ္ေနေသာႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားမွ အလင္းေရာင္ ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ ႏွစ္ခ်က္လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္...။ ဆိပ္ခံတံတားေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ကလည္း မီးအိမ္တစ္လံုးျဖင့္ ျပန္၍အခ်က္ျပေနသည္..။ ပံုမွန္မဟုတ္ဟု သူ႕စိတ္ထဲထင္မိေသာ္လည္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေလဟု သူျပန္ေတြးလိုက္သည္..။ မိနစ္အနည္းငယ္အတြြင္း ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားမွ ဘြားခနဲထြက္ေပၚလာေသာ နက္ျပာေရာင္သေဘၤာဧရာေပၚတြင္ ေဆးအျဖဴျဖင့္ေရးထားသည့္ Blue Maria ဆိုေသာစာတန္းကို လွမ္းျမင္လိုက္မွ ဆိပ္ခံတံတားေပၚသို႕၀မ္းသာအားရ ေျပးဆင္းသြားမိသည္..။ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ရွက္ေနေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဘယ္သူ႔ကို ေမးလို႕ေမးရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္..။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သေဘၤာပဲ့ခန္းအတြင္းမွ ေခါင္းငံု၍ထြက္လာေသာ လူထြားႀကီးတစ္ဦးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ေခါင္းေပၚတြင္ေဆာင္းထားေသာ သေဘၤာကပၸတိန္မ်ား ေဆာင္းေလ့ရွိသည့္ ပီးကပ္တစ္လံုးႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာပင္ ေလာင္းကုတ္အကၤ်ီ ညိုညစ္ညစ္ႀကီးကို ဘိုသီဘတ္သီ၀တ္ထားသည္..။ ဒါကပၸတိန္ပဲဟုေတြးလိုက္သျဖင့္ ဆိပ္ခံေပၚမွေအာ္၍ ေမးလိုက္သည္..။
"မစၥတာဂၽြန္နီလားခင္ဗ်ာ"
"ဘာျဖစ္တယ္"
သူၾကားဟန္မတူ..။ ပါတ္၀န္းက်င္၌ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ားေၾကာင့္ ဆူညံေနသျဖင့္ သူအသံျမင့္၍..
"မစၥတာဂၽြန္နီမ်ားလားခင္ဗ်ာ"
သူၾကားပံုမရ..။ ေအာ္ရသည့္သူသာ အသံမ်ားပင္၀င္ခ်င္လာသည္..။ လူထြားႀကီးက အသံ၀ါႀကီးႏွင့္ ျပန္ေအာ္သည္...။
"ေဟ့..ငါဘာမွမၾကားရဘူးေဟ့..ေျပာစရာရွိရင္ တက္ခဲ့"ဟု ေျပာကာျပန္၀င္သြားသည္..။
သူကတက္ခဲ့ဟုသာေျပာသည္ အလုပ္သမားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ကုန္းေပါင္ေပၚသို႕ စေနဘယ္လိုတက္ရမွန္းမသိ..။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပဲ့ခန္းေနရာမွ ႀကိဳးေလွကားတစ္စင္း ေလွ်ာခနဲက်လာသည္..။ လူကိုေတာ့မျမင္ရ..။ အသံ၀ါႀကီးသာေပၚလာသည္..။
"ကဲေျပာ...မင္းခုနကေအာ္ေနတဲ့ဟာကို"
စေန တတိရအႀကိမ္ျပန္ေျပာလိုက္သည္..။
"မစၥတာဂၽြန္နီလားခင္ဗ်ာ"
"ေအး..ဟုတ္တယ္ ..ငါဂၽြန္နီပဲ ..မင္းကဘယ္သူလဲ.. ဘာကိစၥလဲ..ကဲလာထိုင္ပါ ..ထိုင္ၿပီးမွေျပာ"
စေနပဲ့ခန္းအတြင္းသို၀င္ကာ ၾကမ္းေပၚမွာပင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။
"ကၽြန္ေတာ္ ဦးေနသာရဲ႕ သားပါ."
"ေဟ..မင္းကေနသာ့ သားလား..ဟားဟားဟား.." ဘာမွမေျပာရေသးပဲ အားရပါးရရယ္ေန၏..။ၿပီးမွ
"ဒါေၾကာင့္ မင္းမ်က္ႏွာကို ငါေတြ႕ဖူးပါတယ္ထင္ေနတာ.. ေနသာေရာေနေကာင္းလား.. ဟားဟားဟား... ငါတို႕ကေတာ့သူ႕ကို ေနသာလို႕မေခၚဘူးေဟ့..ေနပယ္လ္လို႕ေခၚတာ..မင္းအေဖက ေနပယ္လ္ကမ္းေျခကို သိပ္သေဘာက်တာကြ ..သူတို႕ႏိုင္ငံကကမ္းေျခနဲ႔တူသတဲ့ကြာ..ဟားဟားဟား.."
စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ တစ္ခါရယ္လိုက္လုပ္ေနသည္..။
"ဟုတ္ကဲ့..အေဖဆံုးသြားပါၿပီ.."
"ေဟ..." ရယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီး ရုတ္တရက္တည္သြားသည္..။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလည္းကြာ.. ေအးေလ..သူလည္းဒုကိၡတဘ၀က ၀ဋ္ကၽြတ္တာေပါ့ကြာ..ကဲေျပာ
..ငါ့ကိုလာေတြ႔တာ.. ဘာကိစၥလဲ.."
သူပံုစံက ကိစၥတစ္ခုကို အၾကာႀကီးစိတ္ဆင္းရဲခံမည့္ပံု မေပၚ...
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖမေသခင္ ဒီစာေလးေပးသြားပါတယ္.."
စေန အိတ္ကပ္ထဲမွ စာအိတ္ကို ထုတ္၍ေပးလိုက္သည္...။ မစၥတာဂၽြန္က လွမ္းယူၿပီး မီးအိမ္အနားသို႕တိုး၍ ဖတိေနသည္..။ အတန္ၾကာမွ..
"ေအး..ဒီကိစၥေတြက ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ကြာ.. ဒါေပမဲ့ ဒီ အာသာဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕ ယုတ္မာမႈမီးလွ်ံေတြကေတာ့ အခုထိ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္လို႕ေကာင္းတုန္းပဲေဟ့..ငါမင္းကို ဘယ္လိုကူညီရမယ္ဆိုတာ သိသြားၿပီ..မင္းငါ့ကို အန္ကယ္ဂၽြန္လို႕ ေခၚလို႕ရတယ္.. မင္းေခၚခ်င္သလိုေခၚပါေလ... ဒါကအေရးမႀကီးပါဘူး.. အဓိက..က အာသာဆိုတဲ့ေကာင္ အခုဘယ္မွာလဲ ဆိုတာေတာ့ အရင္ရွာရမယ္.."
"အန္ကယ္..အဲ..အန္ကယ္ဂၽြန္က မသိဘူးလား..."
"ေအး.. မသိဘူးကြ..ငါဒီေကာင္ေတြနဲ႕ ထိပ္တို္က္မေတြ႔ေအာင္ ေနတာၾကာၿပီ.. ဘာလည္းေနရာသိေတာ့ မင္းက အခုခ်က္ခ်င္းသြားေဆာ္မလို႔လား.."
"ဒါေပါ့.." သူမေက်မခ်မ္း ျပန္ေျပာလိုက္ရာ..
"ဟားဟားဟား..." အသံ၀ါႀကီးႏွင့္ ထရယ္ျပန္သည္..
"အခုအခ်ိန္မွာ မင္းသူ႕ကိုဘာနဲ႕ သြားယွဥ္မွာလဲ...သူနားမကပ္ႏိုင္ခင္ မင္းအမႈန္႔ျဖစ္သြားမွာ အေသအျခာပဲငါ့ေကာင္..ဟားဟားဟား...ကဲ...အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့သေဘၤာနဲ႕လိုက္ခဲ့...မင္းမွာသင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္.. ေနာက္ၿပီးမင္းတစ္ေယာက္ထဲ လုပ္လို႕မရဘူး..ပါတနာေကာင္းေကာင္းရွာ"
"အန္ကယ္ဂၽြန္က..ကၽြန္ေတာ့္ကို မကူဘူးလား...အန္ကယ္ဂၽြန္က ပါတနာပဲေပါ့.."
"ဟားဟား..ငါကအသက္ႀကီးၿပီေလ..ဖ်တ္လပ္မႈက်ေတာ့ လူငယ္ေတြကို မမွီဘူးေဟ့.. ကဲကဲ.. ေနာက္မွဆက္ေျပာတာေပါ့..မင္းနားခ်င္ၿပီထင္တယ္္..ဆမ္...ဆမ္ ..ဒီလာဦး."
အန္ကယ္ဂၽြန္ သူ႕သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္..။ ဆမ္ ဆိုေသာလူမည္းႀကီးတစ္ဦး ေရာက္လာသည္..မ်က္ႏွာမွာ အမာရြတ္ဘလဘြနွင့္ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ္လည္း သေဘာေကာင္းပံုေတာ့ရ၏..။
"ဆမ္..ဒါငါ့တူပဲ..ဒီေန႔ကစၿပီး ..ငါတို႔သေဘၤာနဲ႔ လိုက္မယ္ ..ေကာင္ေလး.. ဒါ ငါတို႕သေဘၤာရဲ႕ထမင္းအိုးႀကီး ဆမ္တဲ့.. သူမ်က္ႏွာႀကီးၾကည့္ၿပီး လန္႕မသြားနဲ႕ေနာ္.. ဟင္းခ်က္ေတာ့အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ႀကီးကြ..ဟားဟားဟား.. ဒါနဲ႕ေနပါဦး. .မင္းနာမည္က စေနေနာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့အန္ကယ္..ကၽြန္ေတာ္စေနပါ.."
အန္ကယ္ဂၽြန္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္၍ ဆမ္ဘက္သို႕လွည့္ကာ
"ကဲ..ဆမ္..မင္းလည္းမွတ္ထား..စေနတဲ့..မင္းေနတဲ့အခန္းမွာပဲ ေနရာေပးလိုက္..ၾကားလား."
ဆမ္ကဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး စေန႕လက္ကိုအသာဆြဲကာ အခန္းအတြင္းမွထြက္လိုက္သည္..။
"ဒါနဲ႕ ေကာင္ေလး...စေန.." ေနာက္မွ အသံ၀ါႀကီးထြက္လာျပန္သည္..။
"မင္း ေသနတ္ပစ္တတ္သလား"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖေကာင္းေကာင္းသင္ေပးထားပါတယ္.." စေနဂုဏ္ယူစြာေျပာလိုက္သည္...။
"ေအး..ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္..ကဲကဲ..သြား."
သူဆမ္ေနာက္သို႕ အေျပးလိုက္သြားသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္ေျပာတာမွန္၏..။ ဆမ္ သည္ရုပ္္ဆိုးေသာ္လည္း အလြန္သေဘာေကာင္းသည္..။ သူကိုလိုေလေသးမရွိေအာင္ကို ဂရုစိုက္သည္..။ သို႕ေသာ္ စကားေတာ့သိပ္မေျပာ..။သူ ဆမ့္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ "စကားမ်ားမ်ားေျပာေတာ့ အမွားပါတာေပါ့ကြာ" ဟုသာ ေအးေအးျပန္ေျပာသည္..။ ထိုေန႔မွစ၍ စေနသည္..သေဘၤာေပၚမွာေန သေဘၤာေပၚမွာစားႏွင့္ သေဘၤာသားတစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ့သည္..။ ကမ္းကပ္သည့္အခ်ိန္မ်ားသာ အနည္းငယ္အလုပ္ရွိေသာ္လည္း.. ပင္လယ္ပင္သိုထြက္ေနရေသာ က်န္အခ်ိန္မ်ား၌ကား လြန္စြာမွပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွသည္..။ ဆမ္က သူတို႕ရိုးရာပုေလႊႀကီးျဖင့္ အပန္းေျဖေလ့ရွိသည္..။ သူ၏ပုေလြသံျဖင့္ အျခားသေဘၤာသားမ်ားက ၀ိုင္း၍ကခုန္ၾကသည္..။ စေနကေတာ့ အန္ကယ္ဂၽြန္သင္ၾကားေပးေသာ..ေသနတ္ပစ္ျခင္းနွင့္ အျခားကိုယ္ခံပညာမ်ားကို ေန႕စဥ္သင္ၾကားရသည္..။ သူအာသာ့အား သြား၍ပညာေပးရန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား မႈန္ျပျပသာ ျမင္ရေသးသည္..။ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာစခန္းခ်လို႕ ဘယ္မွာသာယာေနသည္ ဆိုသည္ကိုပင္မသိရ ..။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႕ ..။ သူတို႕သေဘၤာ ဂ်ိတ္စကြဲယားဆိပ္ကမ္းသို႕ ဆိပ္ကပ္နားေနစဥ္ အန္ကယ္ဂၽြန္သည္ သေဘၤာေပၚသို႕ လူငယ္တစ္ဦးကို ေခၚလာခဲ့သည္..။ စေနႏွင့္သက္တူရြယ္တူေလာက္ ရွိေခ်မည္..။ အသားအနည္းငယ္ညိုေသာ္လည္း ေယာကၤ်ားပီသေသာ ရုပ္ရည္မ်ိုဳးရွိသည္..။ ပညာတတ္၍ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးတတ္ေသာ ပံုမ်ိိဳးျဖစ္သည္..။ ထိုလူငယ္သည္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ လူပင္၀င္ထိုင္၍ရေလာက္ေသာ ေသတၱာႀကီးႏွစ္လံုးကို မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲ၍ သေဘၤာေပၚသို႕ တက္လာေလသည္..။ အန္ကယ္ဂၽြန္က သူ႕အားလွမ္း၍
"ေဟ့..စေန..လာပါဦး ..မင္းကိုမိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္.. ဒါမင္းရဲ႕ အသစ္စက္စက္ ပါတနာပဲ..အာသာရဲ႕ေျမစာပင္ ေနာက္တစ္ပင္ေပါ့ကြာ.."
"သူ႕နာမည္က...ဇြဲ ...တဲ့"

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၂)

"သား... စေန အေဖေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္..."
တစ္လံုးျခင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာေျပာေနရေသာ သူ၏ဖခင္ ဦးေနသာကို စေနစိတ္မေကာင္းႀကီးစြာၾကည္႔လိုက္၏...
"ဟုတ္ကဲ႕ပါ အေဖ... သားနားေထာင္ေနပါတယ္..."
"အေဖမေနရေတာ႕ဘူးဆိုတာ အေဖ႕ကိုအေဖသိတယ္... သား... အေဖမရွိေတာ႕တဲ႕ေနာက္ သားကို လုပ္ေစခ်င္တာေတြ အေဖမွာခဲ႕ခ်င္တယ္..."
ဦးေနသာသည္ ေခါင္းအုံုးေအာက္မွ စာအိတ္ညိဳႀကီးတစ္အိတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး...
"ဒီထဲမွာ အေဖမွာခ်င္တာေတြ အားလံုးပါတယ္... သား... အေဖမရွိေတာ႕ရင္ သား စိန္႕လူး၀စ္စ္ ဆိပ္ကမ္းကိုသြား... အဲဒီကို ႏွစ္ညတစ္ခါလာတဲ႕ Blue Maria ဆိုတဲ႕ သေဘၤာကိုရွာ... အဲဒီသေဘၤာရဲ႕ ပိုင္ရွင္လည္းဟုတ္ မာလိန္မွဴးလည္းဟုတ္တဲ႕ ဂၽြန္နီဆိုတာ အေဖ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပဲ... သားလိုအပ္တာေတြအားလံုးကို သူကူညီေပးလိမ္႕မယ္..."
ထိုစကားမ်ားေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ သူ၏ဖခင္သည္ ေနာက္ေန႕မနက္တြင္မူ ျပန္လည္ႏိုးမထလာေတာ႕ေပ...ဇာပနကိစၥၿပီးသည္႕ ေနာက္ေန႕မွပင္ သူ စာအိတ္အားဖြင္႕ၾကည္႕ျဖစ္ေတာ႔သည္... စာအိတ္၏ တစ္ဖက္စြန္းကို ေသခ်ာစြာညွပ္၍ စာအားဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ စာႏွင္႕အတူ "ေဒါက္"ခနဲ သူ၏ေရွ႕မွ စားပြဲေပၚသို႕ထြက္က်လာေသာ အရာမွာကား က်ည္ဆန္ေလးတစ္ေတာင္႕ ပင္ျဖစ္သည္... စာအတြင္း၌ပါေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ေတာ႕သည္...
"သား... စေန...
သားဒီစာကိုဖတ္ေနခ်ိန္မွာ အေဖဟာ လူ႕ေလာကမွာရွိေတာ႕မွာမဟုတ္ဘူး... အေဖဟာ ဟိုးအရင္တုန္းက ဥပေဒဘက္ေတာ္သားတစ္ဦးဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္... သားမေမြးခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က နယ္စပ္ၿမဳိ႕ေလးတစ္ၿမဳိ႕မွာ အေဖတာ၀န္က်ခဲ႕တယ္... အဲဒီအခ်ိန္က ဒုစရိုက္သမားေတြ ေမွာင္ခိုသမားေတြ ဘိန္းကုန္သည္ေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကတဲ႕အခ်ိန္ေပါ႕ သားရယ္... ပထမေတာ႕ အေဖတို႕ၿမဳိ႕က လူဆိုးသူခိုးေတြက တစ္ဖက္ႏိုင္ငံက စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီးေမွာင္ခိုေတြစလုပ္ၾကတယ္... တြက္ေခ်ကိုက္မွန္းသိလာေတာ႕ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္စားတဲ႕ လူေကာင္းေတြပါ စိတ္ပါလာၿပီး... ေပၚတင္တစ္မ်ဳိး ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိး လုပ္လာၾကတယ္... ဒုစရိုက္သမားေတြအႀကိဳက္ေပါ့ သားရယ္..အေဖတို႕တပ္ဖြဲ႕လည္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လိုက္ၿပီးဖမ္းဆီးလာေတာ့ ေငြနဲ႕လာဘ္ထိုးဖို႕ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္ .. ဒါေပမယ့္အေဖတို႕တပ္ဖြဲ႕ကေတာ့ မေလွ်ာ့တမ္းဖမ္းဆဲပဲ ..ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႔ အေဖတို႔နယ္မွာ အႀကီးဆံုးေမွာင္ခိုဂိုဏ္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပယင္းနဂါးဂိုဏ္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အာသာကေန ဒီနယ္ေျမကိုတာ၀န္ယူထားရတဲ့ အေဖဆီကို စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ပို႕လိုက္တယ္ ..အဲ့ဒီစာအိပ္မွာ ပယင္းနဂါးဂိုဏ္ရဲ႕ တံဆိိပ္ခ်ိပ္ပိတ္ထားတာကလြဲၿပီး ဘာစာမွမပါဘူး အထဲမွာေတာ့ ေရႊဒဂၤါးတစ္ျပားနဲ႕ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ပါလာတယ္..သေဘာကေတာ့ႀကိဳက္တာေရြးေပါ့သားရယ္...အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖအမွာတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့မိတယ္..မိသားစုအတြက္ တစ္စက္ေလးမွ ထည့္မတြက္ဘဲ အေဖ့သိကၡာ အေဖ့မာနအတြက္ပဲ ၾကည့္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရႊဒဂၤါးျပားကို ျပန္ပို႕လိုက္တယ္သား ...ဘာမွေထြေထြထူးထူး ျဖစ္မလာေတာ့ အေဖစိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားတယ္ သားေမြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိပဲ ...သားေမြးၿပီးလသားအရြယ္မွာပဲ .အေဖ ျပည္မကို ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ အမိန္႔က်တယ္...အေဖ လက္မေထာင္ၿပီေလ..လူေကာင္းကလူဆိူးကို ေၾကာက္စရာမလိုဘူး ...လူဆိုးကသာလူေကာင္းကို ေၾကာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ေပါ့ကြယ္..ေၾကာက္ပါတယ္.. သူတို႕ေၾကာက္ၾကပါတယ္.. အေဖကိုေပၚတင္ ဘာမွမလုပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး.. ေျပာင္းေရႊဖို႕ထြက္လာတဲ့ အေဖတို႕ကားကို လမ္းကေနၿခံဳခိုၿပီး ပစ္ၾကတယ္.. သားကိုဘာမွမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္လိုက္ႏုိင္ေပမယ့္ .. သားအေမရဲ႕အသက္နဲ႔ အေဖရဲ႕ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္..သား.. အဲ့ဒီအာသာဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ အေဖတို႔အပါအ၀င္ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာကို ဒုကၡေပးခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ရွိေနသးတယ္.. အေဖသူ႕ကို အျပစ္ျပန္ေပးခ်င္တယ္သားရယ္.. တရားမွ်တမႈကို အေဖလိုခ်င္တယ္... သားလည္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ.. အေဖမလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့တာ၀န္ကို သားကိုအေဖ လႊဲခဲ့မယ္... အေဖ့လို ဥပေဒေဘာင္ထဲက ႀကိဳးစားရင္ေတာ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြမ်ားလိမ့္မယ္သား.. ဒီေတာ့သူ႕နားကို အနီးဆံုးရေအာင္ကပ္ပါ .. အနီးဆံုးေရာက္ၿပီမွ ေတာ့ က်န္တာမခက္ေတာ့ဘူး..ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သား..အေဖ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း အန္ကယ္ဂၽြန္နီကို သြားရွာပါ..အေၾကာင္းစံုကိုေျပာျပၿပီး သူဆီမွာအကူအညီေတာင္းပါ... သူအားလံုးကူညီေပးလိမ့္မယ္..
အေဖ့ရဲ႕သားအႏၱရာယ္ရန္စြယ္ဟူသမွ်ကိုေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါေစကြယ္
သားရဲ႕အေဖ..
ေနသာ..
၁၂-၅-၁၉၉၉"
သူ၏ဖခင္ ေျပာသည့္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ဤဆိပ္ကမ္းပဲျဖစ္သည္ .. လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္က Blue Maria သေဘၤာ လာခဲ့သည္ ဟုဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ားထံမွ သိခဲ့၏..ဤအတိုင္းမွန္လွ်င္..ဒီေန႕ည တစ္ေခါက္လာရေပမည္.. သူတာ၀န္ေက်ရမည္..စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးၿပံဳးခဲ့ေသာ ဖခင္၏ၿပံဳးကိုသူဘယ္ေတာ့မွမေမ့..ခ်မ္းေအးလွသည့္ ႏွင္းမ်ားၾကားမွာပင္ ျမစ္ပင္ေပၚသို႕ သူစိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္..
ရုတ္တရက္...

က်ည္တစ္ေတာင့္၏ အိပ္မက္ (၁)

တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာလညဦး၏ ခ်မ္းေအးလွေသာ ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားတြင္ လူငယ္တစ္ဦးသည္ တေရြ႕ေရြ႕စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္ဆီသို႕ မမွိတ္မသုန္ေငး၍ၾကည့္ေနေလသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အနက္ေရာင္ဂ်ာကင္အကၤ်ီကို ေကာ္လံေထာင္၍၀တ္ထားၿပီး လက္နွစ္ဖက္လံုးကိုလည္း အနက္ေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၏ ေဘးအိတ္ႏွစ္ဖက္အတြင္းသို႕ မရမကထိုးထည့္၍ထားေလသည္။ ဦးေခါင္း၌ကား ဦးထုတ္တစ္စံုတစ္ရာမပါသျဖင့္ ပခံုးအထိရွည္လ်ွားလ်က္ရွိေသာ ဆံပင္တို႕မွာ ေဆာင္းေလအေ၀ွ႕၀ယ္ အလိုက္သင့္လြင့္ပါလွ်က္ရွိ၏။
ရာသီဥတုဒဏ္ကို အတန္ငယ္ခံစားထာရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာညိႈးငယ္ေနေသာ္လည္း လူငယ္၏မ်က္လံုးမ်ားကမူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ တလက္လက္ေတာက္ပေန၏။ ညာဘက္ေဘာင္းဘီအိတ္အတြင္းရွိ သူ၏လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ သူ၏ဖခင္ခ်န္ရစ္ခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာအေမြအျဖစ္ က်ည္ဆံေလးတစ္ေတာင့္။ ဤက်ည္ဆံေလးသည္ သူအျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားစရာ တစ္ခုျဖစ္သလို သူ၏ပခံုးေပၚက်ေရာက္လာသည့္ တာ၀န္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သူဘယ္လက္ျဖင့္ ဂ်ာကင္အတြင္းအိတ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ စာတစ္ေစာင္က ေနသားတစ္က်ပင္ လွဲေလွ်ာင္းလွ်က္ရွိသည္။ သူဒီလိုေနရာကို ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္ရွိေနျခင္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္က ေသအံ့မူးမူးျဖစ္ေနေသာ သူ၏ဖခင္က ေနာက္ဆံုးအမွာစကားကို ေျပာရင္း သူ႕လက္ထဲသို႕ထဲ့ေပးလိုက္ေသာ ဒီစာေလးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကဖခင္ၾကီး၏စကားကို သူနားထဲၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။
“သား...စေန....အေဖ့နားကိုလာပါဦး..”

ေၾကကြဲ...

ေနအစင္းစင္း ေလျပင္းျပင္းေတြ
တက္ၾကိတ္ခံရတဲ့ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ တိမ္တစ္ေကာင္လို
ရြာခ်င္ရာမရြာႏိုင္တဲ့ ငါဟာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသခ်ၤဴိင္းမွာေသတဲ့ ေကာင္ေပါ့