တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာလညဦး၏ ခ်မ္းေအးလွေသာ ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားတြင္ လူငယ္တစ္ဦးသည္ တေရြ႕ေရြ႕စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ျပင္ဆီသို႕ မမွိတ္မသုန္ေငး၍ၾကည့္ေနေလသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အနက္ေရာင္ဂ်ာကင္အကၤ်ီကို ေကာ္လံေထာင္၍၀တ္ထားၿပီး လက္နွစ္ဖက္လံုးကိုလည္း အနက္ေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၏ ေဘးအိတ္ႏွစ္ဖက္အတြင္းသို႕ မရမကထိုးထည့္၍ထားေလသည္။ ဦးေခါင္း၌ကား ဦးထုတ္တစ္စံုတစ္ရာမပါသျဖင့္ ပခံုးအထိရွည္လ်ွားလ်က္ရွိေသာ ဆံပင္တို႕မွာ ေဆာင္းေလအေ၀ွ႕၀ယ္ အလိုက္သင့္လြင့္ပါလွ်က္ရွိ၏။
ရာသီဥတုဒဏ္ကို အတန္ငယ္ခံစားထာရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာညိႈးငယ္ေနေသာ္လည္း လူငယ္၏မ်က္လံုးမ်ားကမူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ တလက္လက္ေတာက္ပေန၏။ ညာဘက္ေဘာင္းဘီအိတ္အတြင္းရွိ သူ၏လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ သူ၏ဖခင္ခ်န္ရစ္ခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာအေမြအျဖစ္ က်ည္ဆံေလးတစ္ေတာင့္။ ဤက်ည္ဆံေလးသည္ သူအျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားစရာ တစ္ခုျဖစ္သလို သူ၏ပခံုးေပၚက်ေရာက္လာသည့္ တာ၀န္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သူဘယ္လက္ျဖင့္ ဂ်ာကင္အတြင္းအိတ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ စာတစ္ေစာင္က ေနသားတစ္က်ပင္ လွဲေလွ်ာင္းလွ်က္ရွိသည္။ သူဒီလိုေနရာကို ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္ရွိေနျခင္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္က ေသအံ့မူးမူးျဖစ္ေနေသာ သူ၏ဖခင္က ေနာက္ဆံုးအမွာစကားကို ေျပာရင္း သူ႕လက္ထဲသို႕ထဲ့ေပးလိုက္ေသာ ဒီစာေလးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကဖခင္ၾကီး၏စကားကို သူနားထဲၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။
“သား...စေန....အေဖ့နားကိုလာပါဦး..”
No comments:
Post a Comment